ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Ξέρω πως όλοι μας κινούμαστε γύρω από συναισθήματα. Όλη μας η πορεία ορίζεται από αυτά. Οι καλές και οι κακές στιγμές δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απεικόνιση των συναισθημάτων μας. Μοιάζει σαν ένα δυαδικό σύστημα η περιγραφή αυτή. Και οι άνθρωποι σίγουρα δεν ανήκουμε σε ένα τέτοιο σύστημα. Παρόλο που ολόκληρη η ζωή μας διέπεται από διάφορους κανόνες, στην πραγματικότητα, αυτά που κυβερνάνε την ζωή μας, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τον εγκέφαλο και την καρδιάς μας. Πρωτίστως την δεύτερη. Ιδιαιτέρως στην σημερινή εποχή, γίνεται όλο και πιο έντονος ο διαχωρισμός αυτών των δύο. Από την μία πλευρά, η καρδιά είναι κάτι το σχετικό, κάτι πάνω στο οποίο δεν μπορείς να στηριχτείς για να πορευτείς σε βάθος χρόνου και από την άλλη, το μυαλό είναι το εισιτήριο για μία ζωή όπως την ονειρεύτηκες. Όπως σου έλλειψε τόσα χρόνια.

Ο παραπάνω διαχωρισμός μοιάζει απόλυτος. Δεν έχει κανένα σκοπό να αναδείξει στο μέγιστο τις αρετές του κάθε οργάνου, το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Φέρνει στην επιφάνεια της προσωπικής μας μνήμης μονάχα τις περιπτώσεις όπου το μυαλό είχε πιο καθαρή κρίση από την καρδιά. Αυτό όμως είναι ένα μέρος της ανθρώπινης ιστορίας και μάλιστα το πιο ασήμαντο. Στην πραγματικότητα, οι φορές που το μυαλό υπερτέρησε της καρδιάς είναι χρήσιμες για να μας θυμίζουν ότι ο κανόνας είναι ακριβώς η αντίθετη έκβαση των πραγμάτων.

Αν το μυαλό είναι αυτό που μπορεί να δει και κρίνει την εκάστοτε κατάσταση με αδιάψευστα κριτήρια, τότε αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κάνει κουμάντο και στα συναισθήματα. Κάθε συναίσθημα, υπό φυσιολογικές συνθήκες, κουβαλάει μαζί του ένα πρόσημο είτε θετικό είτε αρνητικό. Πρώτα και καλύτερα είναι η χαρά και η λύπη αντίστοιχα. Όμως αν αρχίσει κανείς την διαδρομή ανάποδα, από το συναίσθημα δηλαδή προς την πηγή, τότε τα ερωτήματα που θα τον κατακλύσουν θα είναι ορμητικά και θα κάνουν την πορεία του ακόμη πιο σκοτεινή. Θα είναι όλα κάπως συγκεχυμένα μέσα στο κεφάλι του.

Αυτό θα συμβεί διότι οτιδήποτε κάνουμε στην ζωή, είτε σε προσωπικό, είτε σε κοινωνικό επίπεδο δεν ακολουθεί ποτέ ευθεία πορεία. Για εμένα προσωπικά, οι Σταυροφορίες περισσότερο από ιστορικό και απεχθές συγχρόνως γεγονός, είναι πάνω από όλα μία αλληγορία την πορεία του ανθρώπου ως μονάδα. Μέχρι κανείς να εκπληρώσει τον σκοπό του περνάει μέσα από πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις. Ας μην είμαστε αφελείς ότι ξεκινάμε να κάνουμε κάτι καλό και μέχρι αν φτάσουμε εκεί, ό,τι συμβεί θα είναι καλό. Αυτά είναι παραμύθια. Και δυστυχώς, μέσα στα παραμύθια, ο άνθρωπος δεν χώρεσε ποτέ. Ίσως αυτό μια μέρα να είναι το όγδοο θαύμα.

Οπότε ναι, πλέον κάθε φορά που έχω ένα συναίσθημα το αφήνω να με πλημμυρίσει, να κάνει τον κύκλο του και να φύγει. Να αποκτήσω αντισώματα στην υπερβολή και της κακώς εννοούμενη αφέλεια. Έζησα εσωτερικούς πολέμους και μάχες. Κάποιες τις κέρδισα και κάποιες τις έχασα. Δεν θέλω αν κάνω κανένα ταμείο. Δεν την έχω ανάγκη αυτή την καταμέτρηση νεκρών. Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν μπορεί αν συγκριθεί με κάτι άλλο σε αυτό τον κόσμο. Αν πρέπει να μάθουμε να πιστεύουμε όλοι ανεξαιρέτως σε κάτι, αυτό είναι η μοναδικότητα.

Δεν θέλω πια να παρασύρομαι από πράγματα που δεν έχουν να μου δώσουν κάτι. Δεν θέλω να μου θυμίζω τον παλιό μου εαυτό και δεν θέλω να βλέπω μοτίβα πάνω μου. Θέλω να έχω τα μάτια ανοιχτά και να βλέπω αυτά που φαίνονται. Αυτά που είναι αλήθεια. Γιατί η αλήθεια για να φανεί, δεν είναι αναγκαίο να έρθει στην επιφάνεια ή να φωτιστεί. Μπορεί να είμαι χαρούμενος για κάτι που συνέβη ή κάτι που κατάφερα, αλλά δεν σημαίνει πως αυτό με κάνει χαρούμενο ως οντότητα. Αυτά που κάνω με αυτό που είμαι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Απλά τυχαίνει να βρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη, εμένα. Υπήρχαν μάχες που έφυγα ντροπιασμένος από αυτές και όμως συνέχιζα να είμαι εντάξει. Κι έτυχε να πάρω μεγάλες χαρές που το μόνο που κατάφεραν να κάνουν, ήταν να ξεσκεπάσουν ακόμη περισσότερο την εσωτερική μου θλίψη.

Μεγαλώνω και έχω αρχίσει να φοβάμαι όλο και πιο πολύ τις χαρές που πληγώνουν...