Οι αλλαγές

Οι αλλαγές

Πάντα κάποια θέση θα αδειάζει. Και με κάποιον τρόπο θα γεμίζει. Μα στα μάτια σου θα παραμένει κενή. Ή μάλλον, ακόμη καλύτερα, το βλέμμα σου θα το έχει κατακτήσει αυτό που έφυγε. Ο άνθρωπος ως ον έχει πάντοτε μία ροπή προς το παρελθόν. Εξιδανικεύει ακόμη και τα πιο βίαια σκηνικά. Αλλά εδώ όχι, αυτό δεν ισχύει. Γιατί η αγάπη για κάτι ή κάποιον δεν μπορεί να περιοριστεί από την έννοια του χρόνου. Μόνο να ταξιδέψει μπορεί πάνω του. 

Όσες πληγές και να μαζέψει η αγάπη, πάντα θα παραμένει αθώα. Σε εκείνη χρεώνουμε κάθε μας ανοησία, όπως για παράδειγμα το να πάμε να κάτσουμε εμείς οι ίδιοι σε αυτή την θέση προκειμένου να νιώσουμε κάτι. Να ζεστάνουμε αυτό που με τόσο κόπο φτιάξαμε. Μα αυτό απλά έχει προχωρήσει.

Ίσως πάλι να έρθει εκείνη η στιγμή που θα ψάξεις γύρω και κάτω από εκείνη την καρέκλα. Είναι το σημείο που έχεις πιστέψει ότι η ωριμότητα θα σου δώσει το κλειδί και την διαφορετική οπτική ώστε να δεις την καινούργια μορφή των πραγμάτων. Εγώ αυτό εν μέρει το λέω άρνηση. Δεν αλλάζουν τα πράγματα πάντα. Πολλές φορές αλλάζουν ολόκληρες οι καταστάσεις. Και η ωριμότητα είναι να αποδεχθείς το πως είσαι εσύ με αυτό. Το θέμα είναι να είσαι ώριμος και όχι να παίζεις κρυφτό. Γιατί κάποια στιγμή όλα θα φανούν. Και τότε το σοκ θα είναι ακόμη μεγαλύτερο.