Το ανελέητο κυνήγι

Το ανελέητο κυνήγι

Ματαιοδοξία και ματαιότητα. Δύο λέξεις τόσο κοντινές, μα και παράλληλες συγχρόνως. Δύο έννοιες που όταν έρχονται σε ταύτιση είτε μερική, είτε ολική, το σκοτάδι της μίας φωτίζει το σκοτάδι της άλλης. Και εν συνεχεία, φωτίζουν τις δικές σου πληγές. Είναι ένα ντόμινο το οποίο ξεκινάει από εσένα και τελειώνει πάντα σε εσένα. Είναι τα πολλά που κουράζουν. Να μην ξεχνάς ότι η δυνατότητα των πολλών επιλογών παραμένει δυνατότητα και όχι δύναμη. Είναι μεγάλη η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Κι εκεί ακριβώς είναι που την πατάμε τις περισσότερες φορές. Νομίζουμε πως έχουμε περισσότερα από ό,τι στην πραγματικότητα. Δείχνουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στις καταστάσεις και τις πιθανότητες από ότι στον ίδιο μας τον εαυτό.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα δρόμου. Παλεύουμε να βγούμε πρώτοι σε μία κούρσα, στο τέλος της οποίας είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα βγούμε όλοι τελευταίοι. Ανεξαιρέτως. Σε έναν πόλεμο δεν μπορείς να νικήσεις όλες τις μάχες, αλλά ούτε και να λάβεις μέρος σε όλες. Το στοιχείο όμως που θα κρίνει την έκβαση του πολέμου αυτού είναι το ποιές μάχες θα αποφασίσεις να δώσεις. Δεν είμαστε ανεπαρκείς ως προς τις ικανότητες. Είμαστε ανεπαρκείς ως προς τις επιλογές που κάνουμε. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που συνάντησα κάποιον άνθρωπο, ο οποίος κάθισε μέσα στην ησυχία να μιλήσει με τον εαυτό του και να ακούσει τα θέλω του. Και όταν φτάσεις στο σημείο να γίνουν τα θέλω σου ο τρόπος ζωής σου, τότε διά μαγείας όλα αλλάζουν. Δεν είναι αλαζονεία ή έπαρση. Είναι αγάπη. Και πίστεψέ με, θα έχεις μπόλικα αποθέματα από αυτήν για να μοιράσεις και στους άλλους. 

Τρέχουμε για πράγματα που δεν μας αφορούν και μας παρέχονται ανέσεις, οι οποίες μας είναι τουλάχιστον αναγκαίες, ώστε να φέρουμε εις πέρας τις όποιες υποχρεώσεις. Αν αυτό δεν είναι ματαιότητα μέσα στο κυνήγι της ματαιοδοξίας, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι. Πολύ σκοτάδι βρε παιδί μου. Ευτυχώς που είναι τόσο βαθύ όμως και μπορούμε να το βλέπουμε με μάτια καθαρά.