ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η εφεύρεση του γονικού ελέγχου ήταν μια ιδέα που γεννήθηκε μέσα σε ένα ξέσπασμα απελπισίας από γονείς που έβλεπαν τα παιδιά τους να μετατρέπονται σε ζόμπι μπροστά σε μια οθόνη. Σαν να μην έφταναν οι μάχες για το ποιος θα πλύνει τα πιάτα και ποιος θα βγάλει τον σκύλο βόλτα, προστέθηκε και ο αέναος πόλεμος για τον χρόνο μπροστά στην οθόνη.

Και κάπως έτσι, εμφανίστηκε ο γονικός έλεγχος. Η μαγική εφαρμογή που υποσχόταν να επαναφέρει την τάξη στο ψηφιακό χάος των παιδικών μας θαυμάτων. Στην πράξη βέβαια, τα πράγματα είναι λίγο… πιο περίπλοκα.

Για αρχή, υπάρχει το θέμα των κωδικών. Οι γονείς περνούν ώρες σκαρφιζόμενοι αλφαριθμητικούς συνδυασμούς που θα κάνουν ακόμα και έναν χάκερ να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Και τα παιδιά; Τα παιδιά έχουν μια έμφυτη ικανότητα να βρίσκουν την αδύναμη κλειδαριά σε κάθε ψηφιακό φρούριο. Μέσα σε λίγες μέρες (ή ώρες, αν το παιδί είναι ιδιαίτερα αποφασισμένο), ο περίπλοκος κωδικός γίνεται παρελθόν και η αγαπημένη ψηφιακή ασχολία (είτε πρόκειται για βίντεο, παιχνίδι, ή εφαρμογή) παίζει ξανά σε επανάληψη.

Μετά έρχεται το κομμάτι των ρυθμίσεων. Προσπαθείς να βρεις την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο να επιτρέψεις στα παιδιά να εξερευνήσουν τον ψηφιακό κόσμο και στο να μην τους αφήσεις να παρακολουθήσουν ένα βίντεο με τίτλο "Πώς να φτιάξεις μια βόμβα από λεμόνια και μαγειρική σόδα". Η διαδικασία είναι σαν να προσπαθείς να προγραμματίσεις ένα βιντεοκασετόφωνο στη δεκαετία του '90 – γεμάτη αμφιβολίες και πιθανότητα να καταλήξεις να κλειδώνεις τον εαυτό σου έξω από το δικό σου προφίλ.

Και φυσικά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την αγαπημένη τακτική των παιδιών: την επίκληση στο συναίσθημα. 
"Μαμά/Μπαμπά, όλοι οι φίλοι μου το έχουν!"
"Είναι για ένα σχολικό πρότζεκτ!" 
"Αν δεν μου το επιτρέψεις, θα γίνω ο μόνος/η μόνη που δεν θα ξέρει τι παίζει!"
"Δεν ήξερα ότι είχαμε όριο χρόνου, το ρολόι μου πήγε πίσω!" 
Οι γονείς, όντας άνθρωποι με καρδιά (συνήθως), λυγίζουν και αυξάνουν λίγο τον χρόνο, με την υπόσχεση ότι "αυτή είναι η τελευταία φορά". (Spoiler alert: δεν είναι ποτέ η τελευταία φορά).

Στην τελική, ο γονικός έλεγχος είναι σαν ένα ατελείωτο παιχνίδι γάτας και ποντικιού. Οι γονείς προσπαθούν να θέσουν όρια, τα παιδιά προσπαθούν να τα παρακάμψουν και η τεχνολογία εξελίσσεται τόσο γρήγορα που ό,τι ίσχυε χθες, σήμερα είναι παρωχημένο.

Ίσως η λύση δεν βρίσκεται στην τελειοποίηση των ρυθμίσεων, αλλά στην ανοιχτή επικοινωνία και στην εκπαίδευση των παιδιών για την υπεύθυνη χρήση της τεχνολογίας. Ή ίσως απλά χρειαζόμαστε όλοι ένα διάλειμμα από τις οθόνες. Ένα μεγάλο, οικογενειακό διάλειμμα, χωρίς Wi-Fi και κωδικούς. Ποιος ξέρει, ίσως έτσι καταφέρουμε να θυμηθούμε και πώς είναι να μιλάμε ο ένας στον άλλον χωρίς emojis.

Μέχρι τότε, καλή τύχη με τον γονικό έλεγχο! Και να θυμάστε, δεν είστε μόνοι σε αυτόν τον ψηφιακό πόλεμο. Υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι γονείς εκεί έξω που παλεύουν με τις ίδιες εφαρμογές και τα ίδια πονηρά χαμόγελα. Και ίσως, τελικά, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να γελάσουμε μαζί με αυτό. Γιατί αν δεν γελάσουμε, σίγουρα θα κλάψουμε (πιθανότατα μπροστά σε μια οθόνη).