Δάσκαλε που δίδασκες...

Δάσκαλε που δίδασκες...

Ο εκπαιδευτικός αποτελεί πρότυπο αμέσως μετά τους γονείς. Είναι σπουδαίος ο ρόλος του, αλλά τεράστια η ευθύνη του, αφού επιτελεί λειτούργημα. Σκοπός μας, είναι  να εκθέσουμε βιωματικές ιστορίες ανθρώπων, που επιβεβαιώνουν τη θέση αυτή, αφού είναι αδιαμφισβήτητες.

Ο Γεράσιμος Καπάτος, ένας αξιόλογος και ευφυέστατος άνθρωπος, προσφέρθηκε να μας πει την ιστορία του ‘’για να βοηθήσει΄΄όπως χαρακτηριστικά  μου είπε.

Γεράσιμε, πες μας λίγα λόγια για εσένα

Είμαι ο Γεράσιμος, είμαι 35 χρόνων, ζώ κι εργάζομαι στη Ρουμανία. Είμαι απόφοιτος  ενός ιδιωτικού κολεγίου  πάνω στο Μarketing.

Θα ήθελες να μας πεις ,πότε κατάλαβες ότι η καθημερινότητά σου διαφέρει από εκείνη των συμμαθητών σου?

Δυστυχώς από μικρός βρισκόμουν σε μία κατάσταση, που ακριβώς λόγω ηλικίας , δε γνώριζα να διαχωρίσω τον εαυτό μου από την υπόλοιπη κατάσταση  που ζούσα. Έπιανα τον εαυτό μου να ακούει ένα θόρυβο και να φεύγει το μυαλό μου τελείως από αυτό στο οποίο έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος. Δεν μπορούσα να σταθώ ούτε να ακούσω το μάθημα. Συνήθως πάνω στο δεκάλεπτο με τέταρτο, το μυαλό μου έτρεχε σε άλλες σκέψεις, χωρίς να το θέλω. Ήταν αυτό που λένε στα αγγλικά «drifting away» , δηλαδή το μυαλό χανόταν σε σκέψεις που είχαν σχέση με τη μαμά μου και την ασθένειά της, σε ένα κορίτσι που μπορεί να μου άρεσε...όχι κάτι συγκεκριμένο όμως.

Άρα είχες μία διάσπαση προσοχής, που είχες μεν εντοπίσει, αλλά δεν εντόπισε κανείς άλλος

Ναι κι αυτό είχε ένα συνολικό αποτέλεσμα , το οποίο πλήρωσα με το ότι δεν πέρασα με πανελλήνιες σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά πήγα σε ιδιωτικό. Κάποια μαθήματα τα έβρισκα πολύ εύκολα για να ασχοληθώ, κάποια με δυσκόλευαν και με τρόμαζαν. Ήταν αυτά για τα οποία με είχαν φοβίσει οι δάσκαλοί μου και φοβάμαι ακόμα και σήμερα.

Πώς σε φόβισαν;

Με φωνές, ειρωνεία, φράσεις όπως ‘τεμπελιάζεις’ που σαν παιδί μπορεί εκείνη τη στιγμή να μη συνειδητοποιούσες, αλλά έγραφαν μέσα σου και φάνηκαν μετά. Αναρωτιόμουν τι μου συμβαίνει, μ΄ έτρωγε μέσα μου.

Είπες ότι δεν πέρασες μέσω Πανελληνίων, όμως αποφοίτησες από κολέγιο. Αυτό θέλει επίσης διάβασμα και τα κατάφερες. Μήπως σε κυρίευσε απλά ο φόβος;(Το ‘’απλά’’ σε εισαγωγικά προφανώς)

Ναι, είχε διάβασμα, όμως από μικρός είχα μία ‘δύναμη', αν μπορώ να το πω  έτσι, είχα φωτογραφική μνήμη. Αν δω κάτι, το θυμάμαι μέχρι να πεθάνω.(γέλια). Έτσι ό,τι διάβαζα το θυμόμουν για πάντα. Μάλιστα, έκανα πλάκα στη μητέρα μου και της έγραφα ατελείωτες σελίδες με αυτά που μόλις είχα διαβάσει, για να της δείξω ότι τα θυμάμαι. Βάσει αυτού μου έλεγαν πόσο έξυπνος είμαι. Επίσης έχω ακόμα θέμα με τα μαθηματικά. Με φοβίζουν, δε θέλω να τα κάνω. Και φαντάσου αυτή τη στιγμή διοικώ το λογιστήριο της εταιρίας στην οποία εργάζομαι. 

Γνωρίζοντας σε ,μπορώ να πω ότι έχεις πολύ χιούμορ κι αυτό είναι ίδιον ενός έξυπνου ανθρώπου. Δεν σου το έχουν πει;

Η οικογένειά μου με στήριζε πάντα σε όλα. Το πρόβλημα στην εντύπωση που έχω για τον εαυτό μου, είναι η πίεση που βίωσα για το ποιος πρέπει να είμαι, τί και πώς  πρέπει να είμαι, χωρίς να αφήνουν ένα παιδί να επιλέξει αυτό που μπορεί και θέλει να γίνει. Δε χρειάζεται όλοι να γίνουν δικηγόροι ή επιστήμονες, ούτε να γίνουν στη ΝΑΣΑ αστροναύτες. Υπάρχουν πολλά επαγγέλματα. Ή ας πούμε, από το να γίνεις διεφθαρμένος ,καλύτερα τίμιος και οποιοδήποτε επάγγελμα. 

Άρα δεν είναι θέμα ικανότητας αλλά της εικόνας που σου περνούσε ο περίγυρος. Πότε άρχισες να φοβάσαι τα μαθηματικά;

Μέχρι τα μέσα της Δευτέρας Δημοτικού, ήταν όλα καλά. Καταλάβαινα τα πάντα. Μέχρι που έφυγε ο δάσκαλος που είχαμε και τον αντικατέστησε κάποιος νεότερος. Δε ξέρω αν βαριόταν, αν ήταν άπειρος, πάντως προσπαθούσε να διδάξει με πολύ άσχημο τρόπο.

Δηλαδή;

Υπήρχε...ντρόπιασμα...του παιδιού που δεν κατάφερνε να κάνει τις ασκήσεις. Έβαζε τις φωνές μπροστά σε όλους. Έβαζε πολλές εργασίες με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω, για τιμωρία τις διπλασίαζε και πήγαινε ντόμινο. Ήμασταν μόλις Τρίτη δημοτικού. Σύντομα κατάλαβα ότι όλοι είχαν το ίδιο πρόβλημα και ένοιωσα αλήθεια καλύτερα. Μέχρι τότε έβλεπα τον εαυτό μου αδύναμο μπροστά σε έναν τεράστιο τοίχο. Αυτό  με στιγμάτισε κι ακόμα δε μπορώ να τον συγχωρέσω. Ένας δάσκαλος μπορεί να κάνει τη ζωή σου εύκολη ή να σε σημαδέψει. Έτσι κάποιο παιδί μπορεί να νοιώθει αδύναμο. Θαύμαζα τα παιδιά που ήταν δυνατά και πείσμωναν να γίνουν καλύτερα. Εγώ δεν ήμουν. Είμαι όμως ωραίος άνδρας(γέλια)

Πώς είσαι σήμερα;

Υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα με την όρασή μου .Δεν το καταλάβαμε βέβαια, παρά αργότερα, μετά τα είκοσι. Είχα υπερμετριοπία και αστιγματισμό. Μέχρι ένα σημείο ήμουν καλά, αλλά όσο μεγάλωνα χειροτέρευα. Ο γιατρός μου είπε ότι τα μάτια μου πάντα ήξεραν ότι δε βλέπουν με αποτέλεσμα να πιέζεται ο εγκέφαλός μου, χαλώντας ενέργεια. Μέχρι που δε μπορούσε να ανταπεξέλθει άλλο και χειρουργήθηκα.

Άρα η διάσπαση προήλθε κατά βάση από την όραση.

Ναι. Είχα θέμα στην ανάγνωση. Τώρα διαβάζω υπερβολικά γρήγορα.

Αυτό που μας βοήθησες να δείξουμε ,είναι ότι το βίωμα μας ακολουθεί. Μία συμπεριφορά μπορεί να μας βοηθήσει αλλά και να μας οξύνει την ανασφάλεια. Ευχαριστώ για αυτή την εξομολόγηση και για την τιμή που μου κάνεις να είσαι φίλος μου.

Δύο βασικά στοιχεία ,λοιπόν, που πρέπει να ερευνήσουμε σε κάθε περίπτωση, είναι η όραση του παιδιού αλλά και η ακοή του. Κάθε περεταίρω έρευνα ,έπεται αυτών.

‘’Δύναμαι’’

Ηλίου Γεωργία