Θέατρο είναι…

Θέατρο είναι…

Αν έπρεπε να δώσουμε ένα σύντομο κι εύκολο ορισμό για το θέατρο, χωρίς μεγαλοστομίες και λέξεις που προκαλούν εφέ στην ακουστική μας ικανότητα, τότε θα καταλήγαμε ότι θέατρο είναι… όταν ο οποιοσδήποτε Α, υποδύεται τον οποιοδήποτε Β, μπροστά στον οποιοδήποτε Γ. Σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο. 

Οι αντωνυμίες που χρησιμοποιήθηκαν δεν είναι καθόλου τυχαίες. Είναι αυτές που μας δείχνουν ότι το θέατρο είναι μια τέχνη καθολική. 

Μην περιμένετε σε αυτό το άρθρο να σας μιλήσουμε για μεγάλα ταλέντα και εκλεκτούς ηθοποιούς που γεννήθηκαν με κάποιο άστρο. Η δουλειά προέχει. Το να μάθεις να πλάθεις ένα χαρακτήρα μαθαίνεται και καλλιεργείται. Ο David Mamet αναφέρει στο βιβλίο του «Προς τον ηθοποιό» ότι «ταλέντο είναι αυτό που θα σε κάνει να πας στην σχολή» μετά είναι στο χέρι σου αν και πόσο θα δουλέψεις για αυτό που αγαπάς και θέλεις. 

Ωστόσο το θέατρο δεν μπορεί να υπάρξει μόνο με έναν ή και με δυο ηθοποιούς. Το θέατρο υπάρχει γιατί υπάρχει και το κοινό. Οι θεατές. Λέξη άμεσα συνυφασμένη ετυμολογικά και εν τέλει κυριολεκτικά με την τέχνη που μας απασχολεί. Άλλωστε το σημερινό κοίλον (το αμφιθεατρικό σημείο με καθίσματα προορισμένα για τους θεατές) των αρχαίων θεάτρων, ονομαζόταν θέατρο. Το θέατρο δεν χρειάζεται ιδιαίτερο και υποψιασμένο κοινό για να υπάρξει. Δεν χρειάζεται περισπούδαστα πρόσωπα που έχουν κάνει ιδιαίτερες μελέτες πάνω σε αυτό για να αντιληφθούν την ιδιαίτερη γλώσσα του.  

Παράλληλα το θέατρο δεν μιλά και δεν αναπαριστά συγκεκριμένες ομάδες ατόμων και συγκεκριμένες καταστάσεις. Δεν κάνει επιλογή για το ποιον ή ποια θα προβάλλει ή για το ποια κατάσταση θα είναι πιο ενδιαφέρουσα για να τη φέρει στην επιφάνεια. Το γέννημα της Αθήνας έχει μιλήσει για τα περισσότερα κι αν δεν έχει μιλήσει για κάποια είναι γιατί ακόμα δεν τα έχουμε αντιληφθεί. 

Σήμερα όλο και περισσότεροι χώροι μετατρέπονται σε θεατρικές σκηνές φιλοξενώντας παραστάσεις. Τις περισσότερες φορές, ένα κομμάτι από ξύλο γίνεται ο τόπος που ένας υποκριτής θα μας διηγηθεί μια δραματοποιημένη ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να ειπωθεί παντού. Στο δρόμο και σ’ ένα σπίτι. Σε μια αυλή αλλά και σε ένα συνεργείο. Γιατί σημασία δεν έχει που θα ειπωθεί η ιστορία, αλλά ότι θα ειπωθεί. Παντού και πάντα. Είτε είναι μέρα, είτε νύχτα. Αρκεί να υπάρχει η μεγάλη μαγεία της σύμβασης και τότε ο οποιασδήποτε Α, θα υποδυθεί τον οποιοδήποτε Β, μπροστά στον οποιοδήποτε Γ, σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο.