ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και θελήσαμε να χαρίσουμε στους μικρούς μας αναγνώστες (και στις μαμάδες τους που θα τους το διαβάσουν), ένα μικρό παραμύθι από τον συγγραφέα και συντάκτη του City Status, Γιάννη Μανίκα.

Ήταν καλοκαίρι, σε ένα όμορφο νησί της Ελλάδας  και ο ήλιος έλαμπε όλη μέρα. Όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα! Η θάλασσα, τα δέντρα, ακόμη και οι δρόμοι ήταν πιο φωτεινοί. Οι άνθρωποι γέμισαν τις παραλίες όπως συμβαίνει κάθε καλοκαίρι. Οικογένειες με τα παιδιά τους να παίζουν στην άμμο και να φτιάχνουν ψηλά κάστρα, παρέες  φίλων που παίζουν μέσα στο νερό και δίπλα τους μαγαζιά που προσφέρουν άφθονο παγωτό σε όλους!

Όλα έμοιαζαν υπέροχα! Και ήταν! Μόνο μια κοπέλα καθόταν στην άκρη της παραλίας στεναχωρημένη. Έκλαιγε διαρκώς, αλλά κανένας δεν πήγαινε να την ρωτήσει τι έχει και αν χρειάζεται βοήθεια. Ο καθένας συνέχιζε να διασκεδάζει με τους δικούς του ανθρώπους. Μετά από λίγη ώρα, ένα μικρό παιδάκι πήγε και κάθισε δίπλα στην κοπέλα. Χωρίς να την ξέρει, την πήρε αγκαλιά και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Μετά, με τις παλάμες του, σκούπισε τα δάκρυα από το πρόσωπο της κοπέλας. Εκείνη γύρισε και το κοίταξε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Σταμάτησε το κλάμα και το πήρε κι εκείνη με την σειρά της μία αγκαλιά.

Καθίσανε μαζί για πολλή ώρα και κοιτάζανε την θάλασσα. Ύστερα φάγανε παγωτό και παίξανε στην άμμο. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, ήρθε η ώρα το μικρό παιδάκι να γυρίσει πίσω στους γονείς του, στην διπλανή ξαπλώστρα για να πάρουν τα πράγματα και να γυρίσουν στο σπίτι τους. Πριν φύγει όμως, στάθηκε ακίνητο και κοίταξε στα μάτια την κοπέλα.

• «Γιατί έκλαιγες πριν;» Την ρώτησε με μια έντονη αγωνία το παιδάκι.

• «Επειδή έχασα ένα φυλαχτό που φορούσα στον λαιμό» του απάντησε εκείνη.

Τότε το παιδάκι κάθισε και πάλι κοντά της και με μια κουβέντα έδιωξε όλο τον πόνο από μέσα της.

• «Και εμένα πριν το κάστρο μου καταστράφηκε από μία μπάλα κι έγινε και πάλι σκέτη άμμος. Όμως δεν στεναχωριέμαι. Γιατί και όταν υπήρχε ήταν η αγάπη που είχα γι' αυτό που μέτραγε και όχι το ίδιο το κάστρο. Και τώρα που δεν υπάρχει, εγώ το αγαπώ το ίδιο. Η αγάπη δεν χάνεται ποτέ».

Αμέσως η κοπέλα έβαλε και πάλι τα κλάματα, αλλά αυτή την φορά από χαρά. Γιατί κατάλαβε ότι ακόμη και αν δεν φοράει το φυλαχτό στο λαιμό της, εκείνο συνεχίζει να την προστατεύει, γιατί το αγαπάει.