ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ούτε ένα, ούτε δυο, αλλά τέσσερις  κινηματογράφους αριθμούσε η πόλη του πρώην Δήμου Ταύρου, σε μια περίοδο όπου ήταν πρωτοφανές το φαινόμενο της μαζικής προσέλευσης στους κινηματογράφους της πρωτεύουσας. Αυτό δεν ήταν ένα ευκαιριακό φαινόμενο αντίδρασης ίσως στην στερημένη ζωή της κατοχής, αλλά είχε διάρκεια. Και το 1966 το περιοδικό Εικόνες χαρακτηρίζει την Αθήνα σαν την «πιο ιδιότυπη κινηματογραφόπληκτη πρωτεύουσα της υφηλίου» με τις ‘’50 αίθουσες πρώτης προβολής και το τακτικό επταήμερο των 12 καινούργιων ταινιών’’.

Οι θερινοί λοιπόν κινηματογράφοι στην πόλη του πρώην Δήμου Ταύρου ήταν οι εξής:

ΦΩΣΤΗΡ επί της οδού Θεσσαλονίκης, κοντά στην θέση όπου βρίσκεται σήμερα η στάση ΗΣΑΠ του Ταύρου.

ΑΝΝΑ επί της οδού 25ης Μαρτίου όπου σήμερα βρίσκεται ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς.

ΜΑΣΚΩΤ επί της οδού Πειραιώς & Μακεδονίας. Έχει κατεδαφιστεί αλλά η ΝΕΑ ΜΑΣΚΩΤ λειτουργεί στο Πάρκο Ενόπλων Δυνάμεων.

ΜΑΡΙΝΑ επί της οδού Κνωσσού & Ανδρούτσου, όπου το κτίριο διατηρείτε έως σήμερα.

Θερινός κινηματογράφος Μαρίνα (Κνωσσού & Ανδρούτσου Ταύρος). 

Αν περάσεις σήμερα έξω από την Μαρίνα, το κτίσμα της οποίας διατηρείται ακόμα, θα νομίσεις ότι είναι έτοιμη να λειτουργήσει. ΄Έχουν μείνει όλα στη θέση τους, ακόμα και η επιγραφή και η μεταγενέστερη συμπληρωματική επιγραφή Dolby Surround.

Ο θερινός κινηματογράφος Μαρίνα, λειτούργησε από 1961 έως το 2002 και ανήκε στον Νίκο Κελεσίδη. Στη θέση που βρίσκεται υπήρχε στο παρελθόν το γήπεδο του Φωστήρα και όταν αυτό μεταφέρθηκε στην τοποθεσία που είναι σήμερα, ο χώρος έγινε μάντρα οικοδόμων. Το 1961 λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά μας διηγείται ο γιος του, Παναγιώτης Κελεσίδης, ο πατέρας του με παρότρυνση ενός συγγενή του που ήταν μηχανικός, αποφασίζει να φτιάξει το θερινό κινηματογράφο, δίνοντας μάλιστα το όνομα της γυναίκας του, Μαρίνα. Η ανταπόκριση του κοινού μεγάλη, όχι μόνο από τους κατοίκους αλλά και από άλλες περιοχές μιας και εκείνη την εποχή οι κινηματογράφοι ήταν στο ζενίθ της αθηναϊκής διασκέδασης. Τακτικός θαμώνας της υπήρξε και ο τεράστιος Στέλιος Καζαντζίδης.

Στην εικόνα είναι ο κ. Χρήστος Κελεσίδης με την μητέρα του Μαρίνα στο ταμείο

Σιδερένιες καρέκλες σκηνοθέτη και χαλίκι, το χαρακτηριστικό ντεκόρ των κινηματογράφων της εποχής, και η τεράστια οθόνη να δεσπόζει και να χαρίζει στους θεατές στιγμές χαράς αλλά και λύπης και κάπου εκεί, ανάμεσα στα διαλείμματα, να προμηθεύονται το περιβόητο γλυκό κορνέ από το μπαρ. Η κοίλη οθόνη με 13 μέτρα πλάτος και 6,5 ύψος, το γεγονός ότι ο κινηματογράφος Μαρίνα είχε τα πιο εξελιγμένα μηχανήματα και πρόβαλε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής, το καθιστούσαν στις πρώτες προτιμήσεις των θεατών. Ξένες αλλά και ελληνικές ταινίες προβάλλονταν, αλλά αυτές που είχαν μεγάλη απήχηση ήταν οι ιστορικές. Σε κάποιες από αυτές (10 Εντολές και Η μεγάλη Απόδραση) το ποσοστό ενοικίασης ανέρχονταν στο 45% - 50%, όπως μας αναφέρει ο κ. Παναγιώτης. 

Υπήρχε και η εξής διαδικασία των εισιτηρίων που η τιμή τους ανερχόταν στις 3,5 δραχμές. Έπρεπε να σφραγιστούν πρώτα στην εφορία και μετά να δοθούν προς πώληση συν το γεγονός ότι υπήρχαν εφοριακοί που εποπτεύανε, ελέγχοντας τα εισιτήρια του κοινού (ήταν υπάλληλοι του δημοσίου που έκαναν υπερωρίες). Αυτό καθιστούσε λίγο δύσκολο το γεγονός να μπουν τα γειτονόπουλα χωρίς να κόψουν εισιτήριο, ειδικά των οικογενειών που αντιμετώπιζαν οικονομικό πρόβλημα, αλλά οι ιδιοκτήτες έβρισκαν πάντα τρόπο.

Ο κ. Παναγιώτης θυμάται με νοσταλγία εκείνη την εποχή και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το συγκεκριμένο σημείο είχε γίνει ‘’πιάτσα’’. Πιο δίπλα ήταν το ζαχαροπλαστείο του Αποστολόπουλου, ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς καθώς επίσης και μια ταβέρνα που ανήκε στην οικογένειά του και που στο υπόγειο της διατηρούσε κατάστημα που πουλούσε εξαιρετικό κρασί.

Το 1987 οι ιδιοκτήτες του μετέτρεψαν την είσοδο του σε κατάστημα ενοικίασης DND το οποίο λειτουργούσε παράλληλα με τον κινηματογράφο και ως το 2013 ενώ η Μαρίνα είχε σταματήσει τις προβολές της από το 2002. Ήταν η περίφημη εποχή άνθησης των λεγόμενων βιντεοκλάμπ. 

Ο εσωτερικός χώρος της Μαρίνας το 1989

Η κυρία Ρήγισσα Φατσέα Κελεσίδη, ιδιοκτήτρια της Μαρίνας, μας περιγράφει ότι την περίοδο που άρχισαν να εμφανίζονται τα multiplex cinema, υπήρξε πτώση των θερινών συνοικιακών κινηματογράφων. Πολλές φορές, ειδικά η βραδινή προβολή, είχε ένα άτομο, αλλά επέλεγαν να παίξουν την ταινία παρά να την ακυρώσουν. Συνέπεια, επαγγελματισμός, αξιοπρέπεια χαρακτήριζε τους ιδιοκτήτες της Μαρίνας όλα τα χρόνια αλλά κυρίως τα τελευταία, λίγο πριν το οριστικό κλείσιμό της. 

Η Μαρίνα υπήρξε ένας όμορφος κινηματογράφος που χάρισε στο κοινό του όμορφες στιγμές και η σημερινή του εξωτερική εικόνα έχει μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο, δίνοντας την εντύπωση στους περαστικούς, ενός κινηματογράφου έτοιμου να λειτουργήσει ξανά.

Ευχαριστούμε τον κύριο Παναγιώτη Κελεσίδη και την κυρία Ρήγισσα Φατσέα Κελεσίδη για τις πληροφορίες και για το φωτογραφικό υλικό.

Η Μαρίνα όπως είναι εξωτερικά σήμερα