ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Με πολλές αναμνήσεις από το χθες για τα θερινά τα Σινεμά, με αγιόκλημα και γιασεμιά που λέει και ο αξέχαστος Λουκιανός Κηλαηδόνης θα μεταφερθούμε στο χθες….στο δικό μας θερινό σινεμά Μασκώτ

Θερινός κινηματογράφος Μασκώτ (Πειραιώς & Μακεδονίας Ταύρος, 800 θέσεις) και Νέα Μασκώτ (Λ. Κωνσταντινουπόλεως 2 (Π. Τσαλδάρη), Πάρκο Ηρώων, Ταύρος (σταθμός προαστιακού Ρουφ)

Θρυλικός κινηματογράφος που ξεκίνησε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, το 1940 και κατάφερε να κρατηθεί έως το 1974. Ανήκε στον επιχειρηματία Φρειδάκη, ο οποίος είχε και το διπλανό χρωματοπωλείο. Περιστοιχιζόταν από καταστήματα όπως το καφεκοπτείο του Σαρκοσάκη όπου η μυρωδιά του ευωδιαστού καφέ έφθανε ευχάριστα στην μύτη σου, το καθαριστήριο του Γιαννακόπουλου, το περίπτερο του Αποστολόπουλου. Ακριβώς δίπλα του ήταν το αστυνομικό τμήμα όπου στο ίδιο κτίριο στεγαζόταν το Δημαρχείο του Ταύρου και στο υπόγειο υπήρχε η φιλαρμονική του Δήμου Ταύρου. Ανάμεσα σε αυτά τα καταστήματα υπήρχε και η είσοδος του κινηματογράφου.

Στις μεταπολεμικές δεκαετίες ο κινηματογράφος είχε έντονα λαϊκό προφίλ, προβάλλοντας κυρίως ελληνικές και τουρκικές ταινίες αλλά και ιταλικές κωμωδίες. Στον κινηματογράφο Μασκώτ παίζονταν ελληνικές και ξένες ταινίες και τις επόμενες δεκαετίες, με την αγαπημένη Ισπανίδα ηθοποιό της εποχής Σάρα Σαρίτα Μοντιέλ, την Σοράγια, με το κοινό να φεύγει με κλάματα αλλά και ταινίες με τους Τσίτσο και Φράνγκο με τις οποίες ολόκληρος ο κινηματογράφος τρανταζόταν από τα γέλια των θεατών. Τα συναισθήματα του κοινού ανάμεικτα μετά το τέλος των ταινιών, κάποιες μάλιστα εκ’ των οποίων τους προβλημάτιζαν.

Η Ειρήνη Κεκάτου θυμάται με νοσταλγία εκείνη την εποχή. ‘’Μετά το διάβασμα, που το βιβλίο ήταν η διασκέδασή μας, το μόνο που μας έδινε ευχαρίστηση ήταν ο κινηματογράφος. Εκεί τις περισσότερες φορές τα όνειρά μας γίνονταν πραγματικότητα αλλά κάποιες φορές η ταινία δεν είχε ευχάριστο τέλος και πηγαίναμε σπίτι με κλάματα’’ μας λέει χαρακτηριστικά.

Στη Μασκώτ έπαιξαν επίσης θέατρο και πολλοί ηθοποιοί της εποχής. Ο Φίλιος Φιλιππίδης, ο γνωστός Αγκόπ γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, με την δική του χαρακτηριστική προφορά, έκοβε και έραβε στα μέτρα του τις λέξεις. Αντί για εφημερίδα έλεγε ‘’φημιρίδα’’, χρησιμοποιούσε την έκφραση ‘’αμ πως’’ και άλλες πολλές. Ο Ζανίνος με την σύζυγό του και την κόρη του και πολλοί άλλοι. Εκεί πραγματοποιούταν και διάφορες εκδηλώσεις των σχολείων για τις εθνικές γιορτές. 

Στα διαλείμματα γινόταν πανηγύρι. Ο γνωστός σε όλους μας Κώστας, αναπολεί η κυρία Ειρήνη, πουλούσε την πραμάτεια του διαλαλώντας ‘’φιστίκια, πασατέμπο, σποράκια’’ και πάντα με χαμόγελο έλεγε σε όλα τα κορίτσια ‘’αγαπάω εγώ, αγαπάς εσύ;’’.  Αργότερα τρώγαμε και το μαλλί της γριάς, αυτό με το υπέροχο ευωδιαστό ζαχαρένιο ροζ χρώμα. Και όταν το έργο τελείωνε πηγαίναμε απέναντι στα περιβολάκια όπου είχε καθίσματα το Μακάο ή στην γωνία δεξιά όπου ήταν ένα από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία της τότε Αθήνας και γευόμασταν τα υπέροχα κορνέ, τη γλώσσα της πεθεράς, μπαμπάδες και άλλα γλυκά.

Ο κινηματογράφος ήταν βαμμένος με ώχρα, σε κάποια σημεία έπεφταν σοβάδες και πλαισιωνόταν από πράσινες σιδερένιες καρέκλες με το χαρακτηριστικό λευκό χαλίκι. Ένα μικρό ταμείο στην είσοδο για τα εισιτήρια, τα παιδιά να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τον μαντρότοιχο για να παρακολουθήσουν, αλλά πάντα στο τέλος ο υπεύθυνος, ο κύριος Ιωακείμ που ήταν και ο χειριστής της μηχανής προβολής, τα έβαζε μέσα στο πίσω μέρος για να δουν την ταινία. 

Πλέον έχει κατεδαφιστεί, αλλά ίχνη του υπάρχουν στην οδό Σμύρνης πίσω από την Πειραιώς. Το 1988 περιήλθε στην κατοχή του Δήμου Ταύρου ο οποίος εγκαινίασε την Νέα Μασκώτ στο Πάρκο Ηρώων Ενόπλων Δυνάμεων, όπου λειτουργεί έως σήμερα. 

Η Νέα Μασκώτ εκτός από την προβολή ταινιών, φιλοξενεί από το 1998 τις καλοκαιρινές θεατρικές παραστάσεις του εργαστηρίου Εν Δράσει του Δήμου Μοσχάτου – Ταύρου και από το 2008 το Διαδημοτικό Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμων Αττικής καθώς και το Μαθητικό Φεστιβάλ με τη συμμετοχή σχεδόν του συνόλου των σχολείων του Δήμου, με ελεύθερη είσοδο.