ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Για άλλη μια φορά η επέτειος του ΟΧΙ γιορτάστηκε στη χώρα μας.
Σε κάποιες περιοχές με λαμπρότητα και σε κάποιες όχι και τόσο….

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως με το πέρασμα των χρόνων, το ιστορικό ΟΧΙ θα μείνει τελικά στην ημέρα που ειπώθηκε.

Τα social media κατακλύστηκαν με ευχές, με δημοσιεύσεις της γαλανόλευκης, και του ιστορικού ΟΧΙ. Που ήταν όμως οι σημαίες να κυματίζουν σε κάθε μπαλκόνι, όπως συνέβαινε παλαιότερα προς τιμήν του;
Περνούν τα χρόνια, οι μνήμη ξεθωριάζει, οι στυλοβάτες και υποστηρικτές του δεν ζουν πια και κάποια κείμενα σε βιβλία υπάρχουν μόνο να μας το θυμίζουν.

Οι σχολικές παρελάσεις έχουν χάσει την αίγλη τους, τα παιδιά σαν να παρελαύνουν από υποχρέωση και όχι γιατί πραγματικά το νιώθουν και το ασπάζονται και εμείς οι υπόλοιποι παρευρισκόμαστε είτε από συνήθεια, είτε για να τα χειροκροτήσουμε.

Λυπηρό…, λυπηρό γιατί έχουμε ξεχάσει τους δικούς μας ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους γι' αυτό το ΟΧΙ.
Έχουμε ξεχάσει, παρότι δεν τα ζήσαμε, τα δεινά και τις κακουχίες που πέρασαν για να μας παραδώσουν μια ελεύθερη χώρα.
Έχουμε ξεχάσει, εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι από τα παιδιά μας, το πόσο αγωνιούσαμε να παρελάσουμε με υπερηφάνεια κρατώντας τη γαλανόλευκη.

Αν όλοι μας, αντί τις συνηθισμένες πλέον δημοσιεύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποφασίζαμε να τοποθετήσουμε την γαλανόλευκή μας στο μπαλκόνι μας, τότε ίσως και τα παιδιά μας θα καταλάβαιναν καλύτερα το νόημα της επετείου του ιστορικού ΟΧΙ.
Ίσως τότε, που θα έβλεπαν μια χώρα γεμάτη από ελληνικές σημαίες, να έμπαιναν στη διαδικασία να ρωτήσουν και να μάθουν για την ιστορία της χώρας τους.

Μπορείτε να φανταστείτε μια Ελλάδα, που έστω και για μια μέρα το γαλάζιο του ουρανού να συναντούσε τη γαλανόλευκή μας;