ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Ο άνθρωπος σαν όν, είναι λίγο πολύ αυτοκαταστροφικός αφού χρησιμοποιεί τη νοημοσύνη του για να αναπτυχθεί ο πολιτισμός του, σε βάρος άλλων όντων μέσα στο ίδιο περιβάλλον. Δυστυχώς, όμως, η εξέλιξη του πολιτισμού μας είναι τέτοια που τελικά η υπεροψία μας οδηγεί στην καταστροφή.

Αν δει κανείς την συμπεριφορά μας μέχρι τώρα, θα κατανοήσει απόλυτα τι εννοούμε με τον όρο υπεροψία. Στη πλειοψηφία των σχολείων, για παράδειγμα, μια βόλτα στον προαύλιο χώρο θα μπορούσε να είναι ένα καλό παράδειγμα. Τα σκουπίδια από συσκευασίες, χαρτικά κ.λπ. είναι παντού μετά το πέρας των διδακτικών ωρών. 
Τι σημαίνει αυτό; Γιατί τα παιδιά επιλέγουν πολλές φορές να απορρίπτουν τα σκουπίδια στο πάτωμα και όχι στον κάδο; 
Διότι η υπεροψία έχει περάσει και στα παιδιά, αφού δεν διδάχθηκαν τι είναι κάδος απορριμμάτων και κάδοι ανακύκλωσης. Πέραν κάποιων εξαιρέσεων, στα σχολικά συγκροτήματα υπάρχουν μόνο κάδοι απορριμμάτων και όχι ανακύκλωσης. Άρα τα παιδιά δεν μαθαίνουν να ξεχωρίζουν τα απόβλητα εκείνη τη στιγμή (διαλογή στη πηγή), αλλά επιλέγουν πολλές φορές να μην χρησιμοποιήσουν ούτε τον κάδο σκουπιδιών. Να θυμίσω ότι οι σημερινοί μαθητές είναι οι αυριανοί πολίτες...

Ακόμα, ποιος δεν έχει δει οδηγό αυτοκινήτου σε μια οποιαδήποτε διαδρομή, να πετάει από το παράθυρο σκουπίδια ή τσιγάρα; Ποιος δεν έχει δει μπουκάλια μπύρας και συσκευασίες τροφίμων σε πάρκα, δάση και παραλίες; Αυτή είναι η αντιμετώπιση μας απέναντι στο περιβάλλον μας, αφού περνώντας κάποιες ευχάριστες ώρες στην αγκαλιά του, τελικά το χλευάζουμε αφήνοντάς του τα απορρίμματα μας για ενθύμιο. Άρα, ένα τοπίο το οποίο θαυμάζουμε, τελικά το καταστρέφουμε οι ίδιοι. 
Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι πλέον δεν σκεπτόμαστε σφαιρικά, αλλά εγωιστικά-υπεροπτικά.

Για την παραγωγή των αγαθών που απολαμβάνουμε, ακολουθείτε μια διαδικασία που ονομάζεται παραγωγή. Κατά την παραγωγή των περισσότερων αγαθών, η ατμόσφαιρα ρυπαίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ενώ, λοιπόν, από το 1992 έχουν ξεκινήσει έντονες προσπάθειες από τον ΟΗΕ για την υπογραφή συμβάσεων μεταξύ των κρατών, για την προστασία του περιβάλλοντος, φτάσαμε στο 2020 για να μπει μια πιο αυστηρή στρατηγική παγκοσμίως. 
Γιατί συνέβη αυτή η καθυστέρηση; Διότι μέχρι να δούμε τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα στην ίδια την καθημερινότητά μας, είχαμε ως προτεραιότητα την οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη. Με λίγα λόγια αδιαφορήσαμε για τις ενδείξεις του περιβάλλοντος και συνεχίσαμε την καταστροφική μας πορεία.

Κλείνοντας, μπορεί να λάβαμε κάποια πρώιμα μέτρα κάπως αργά, όμως, σίγουρα μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες τις οποίες οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και δύσκολος, αλλά δεν είναι απαγορευτικός. Εάν οφείλουμε κάτι στις επόμενες γενιές, αυτό είναι η προσπάθεια για να αλλάξουμε τον κόσμο που χαλάσαμε.