ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η μέρα για αρκετούς ανθρώπους ξεκινά πολύ νωρίς το πρωί με πολλές απαιτήσεις. Άλλοι για τη δουλειά, άλλοι για το γυμναστήριο, άλλοι για να πάνε βόλτα το κατοικίδιο, άλλοι για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο κι άλλοι για εξωτερικές δουλειές. Οι καθημερινοί και γρήγοροι ρυθμοί της ζωής πολλές φορές μας παρασύρουν σε ένα ατέρμονο τρέξιμο που συχνά καταλήγει σε κούραση, σωματική και ψυχική. Πόσες φορές μπορεί να έπιασε ο καθένας μας τον εαυτό του ή, ως παρατηρητής, τους άλλους, να «τρέχουν» με άγχος και αγωνία ότι «δεν θα προλάβουν»; Τι να σημαίνει αυτό το τρέξιμο; Πολλά πράγματα που τα χαίρομαι ή πολλές υποχρεώσεις που τις βαριέμαι αλλά αναγκαστικά τις κάνω; Γίνονται όλα διεκπεραιωτικά ή έχω να απολαύσω κάτι σε όλα, ακόμα κι αν με δυσκολεύουν; Με τι τρόπο αντιμετωπίζω τις καταστάσεις της ζωής μου; Με χαρά ή με μιζέρια; Τι αποφάσεις και τι όρκους έχω πάρει ως προς τον τρόπο που ζω; Τι θέση κρατά το άγχος στη ζωή μου; Την καθορίζει ή την κινητοποιεί; Είναι αγχωτική η ζωή μου ή, μεταξύ άλλων, έχω άγχος;!

Μέσα από τους όρκους ζωής υπερασπιζόμαστε και τις αξίες μας. Όσο η ζωή μας προχωράει με βάση τα «πρέπει», τόσο τα «θέλω» μπαίνουν στο περιθώριο και παίρνουν την ταμπέλα των «μη αναγκαίων», ενοχοποιούνται και τελικά καταλήγουν σε ανικανοποίητα και απωθημένα. «Πρέπει να πάω στη δουλειά», «πρέπει να μαγειρέψω, να βάλω σκούπα, να σιδερώσω», «πρέπει να πάω σε μια θεατρική παράσταση», «πρέπει να πάμε για καφέ», «πρέπει να χαλαρώσεις», «πρέπει να ηρεμήσεις», «δεν πρέπει να κάνεις φασαρία», «δεν πρέπει να πας αδιάβαστος», «πρέπει ν’ ακούς τους γονείς σου». 

Όσο ο σεβασμός, η υπευθυνότητα απέναντι στην ίδια μας την ύπαρξη, η εμπιστοσύνη, η αγάπη, η ειλικρίνεια ξεκινάει με αποδέκτη τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο γίνονται αυτά τα στοιχεία απαραίτητα για το προχώρημά μας. Γίνονται το οξυγόνο της ψυχής μας. «Θέλω να χαίρομαι την κάθε στιγμή», «θέλω να απολαμβάνω όσα έχω», «θέλω να έχω όσα αξίζω», «θέλω να χαίρομαι τον εαυτό μου όσο δουλεύω», «θέλω να καμαρώνω για όσα καταφέρνω», «δεν θέλω να μιζεριάζω», «δεν θέλω να επιτρέπω στους άλλους να με απογοητεύουν», «δεν θέλω να υποτιμώ τον εαυτό μου». Όσο κλέβουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, ως προς αυτά που μας αξίζει να έχουμε, τόσο επιτρέπουμε στους άλλους και τους δίνουμε το δικαίωμα να επαναλαμβάνουν αυτό το μοτίβο. 

Η ζωή είναι μαραθώνιος. Αν εστιάζεις στο τέρμα μπορεί να χάσεις τη διαδρομή, αν εστιάζεις στη διαδρομή μπορεί να φτάσεις πιο αργά στο τέρμα. Σημασία έχει να τερματίσεις υγιής, ψυχικά και σωματικά, όπου κι αν εστιάσεις. Να μη χαθείς στη διαδρομή, να μην σε ρουφήξει ο στόχος, να μην απογοητευτείς από τον χρόνο. Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός μαραθωνοδρόμου είναι ο υγιής τερματισμός του. Παρεκκλίνοντας από τον στόχο αυτό, πιθανόν να φτάσει πιο αργά στο τέρμα ή να μην τερματίσει καθόλου κι εκεί η απογοήτευση και η ματαίωση θα είναι πολύ μεγαλύτερη. 

Η ισορροπία μεταξύ του υγιή τερματισμού και της διαδρομής είναι σημαντική. Χρειάζεται να εστιάζεις στον στόχο την ίδια στιγμή που απολαμβάνεις τη διαδρομή. Το μόνο που χρειάζεται να αποφασίσεις είναι πώς θες να ζήσεις αυτή την διαδρομή. Έτσι, θα μπορείς πιο εύκολα να αποφασίσεις πού θέλεις να εστιάσεις κάθε στιγμή, πώς θα προετοιμαστείς, τι προσδοκίες θα έχεις και τι θα περιμένεις από τον εαυτό σου, σε ποιο σημείο θα σταματήσεις να πάρεις ανάσες, πότε θα πιείς νερό, πού θα επιτρέψεις στους ανθρώπους να σε ενισχύσουν με το χειροκρότημά τους, πού θα πιέσεις τον εαυτό σου περισσότερο και που θα τα δώσεις όλα για να φτάσεις στον τερματισμό, υγιής και ικανοποιημένος. 

«Εσύ τι είδους δρομέας είσαι;»