ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Δεν είναι ότι δεν είσαι καλά. Είναι ότι νιώθεις πως δεν έχεις το δικαίωμα να μη φαίνεσαι καλά. Δεν είναι ότι προσποιείσαι. Είναι ότι δεν νιώθεις την ελευθερία να εκφραστείς.
Κι όσο πιο πολύ «παίζεις τον ρόλο» του εαυτού σου, τόσο πιο πολύ ξεχνάς ποιος πραγματικά είσαι. Οι ρυθμοί είναι τόσο γρήγοροι, οι απαιτήσεις αντίστοιχα και πολλές φορές το να φαίνεσαι καλά είναι πιο βολικό απ’ το να εξηγείς γιατί δεν είσαι. 

Έχουμε μεγαλώσει με πολλές κοινωνικές κατευθύνσεις ώστε να μην μιλάμε ή να μην εκφράζουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο «μην μιλάς», «μην εκφράζεις τα συναισθήματα σου», «μην με απογοητεύεις», «με θυμώνεις» μαθαίνουμε σιγά σιγά να διαβάζουμε τις καταστάσεις προς όφελος των άλλων, να προβλέπουμε τις αντιδράσεις τους, να λέμε αυτό που «πρέπει» κι όχι αυτό που αισθανόμαστε. Έτσι δημιουργείται η τέλεια βιτρίνα που ενώ δείχνει προς τα έξω πόσο καλά είναι όλα, μέσα μας γίνεται πόλεμος από σκέψεις συναισθήματα και ανείπωτες επιθυμίες. Και τελικά αυτό γίνεται βαθιά ενοχή κι ανάγκη να δείχνω ότι είμαι καλά ενώ μέσα μου συμβαίνει κάτι άλλο. 

Και θα μου πεις σιγά, πώς φαίνεται; Και θα σου πω από το «Καλά είμαι» ενώ το ύφος σου δείχνει απογοήτευση. Από την τέλεια εικόνα στο Instagram ενός ευτυχισμένου ζευγαριού ενώ η σχέση σου δεν σου δίνει καμία ικανοποίηση. Από την εικόνα της εργασιομανούς ενώ μέσα σου απλά δε θέλεις να γυρίσεις σπίτι, στις υποχρεώσεις, τις δουλειές και τα παιδιά. Από την τέλεια εικόνα για την πεθερά ενώ μέσα σου έχεις απλά αγωνία να σε δεχτεί και να μην σε κρίνει ως επιλογή του γιου της. Από την τέλεια εικόνα του οικογενειάρχη που δουλεύει πολλές ώρες ενώ μέσα σου λειτουργεί ως ένα πολύ ωραίο βόλεμα για να μπορείς να βγαίνεις και να διασκεδάζεις ανενόχλητος. Από την εικόνα της στεναχωρημένης ενώ μέσα σου επιθυμείς να σε λυπηθεί και να σου χαριστεί. Από την εικόνα του απογοητευμένου, ενώ μέσα σου θέλεις να γίνει το δικό σου.

Τι εξυπηρετεί η βιτρίνα τελικά; Να μην με σχολιάζουν, να μην απασχολώ, να με αφήνουν στο περιθώριο να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω, ήσυχα αλλά και μυστικά. Η βιτρίνα γίνεται ένα είδος προστασίας, μια ασπίδα που σε προστατεύει από την έκθεση στην κριτική. Όσο περισσότερο εστιάζουμε στην ανάγκη να φανούμε "καλά" στους γύρω μας, τόσο περισσότερο χάνουμε την επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και τις πραγματικές μας ανάγκες. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η ανάγκη για αποδοχή και η υπερπροστασία της εικόνας μας τελικά γίνεται παγίδα. Η βιτρίνα, όμως, είναι μια ψευδαίσθηση. Μπορεί να μας δίνει την αίσθηση ότι όλα είναι καλά και ότι ελέγχουμε την εικόνα μας, αλλά στην πραγματικότητα μας απομακρύνει από την αλήθεια μας. 

Η αλήθεια είναι ότι, όσο περισσότερο προσπαθείς να πείσεις τους άλλους πως είσαι καλά, τόσο λιγότερο πείθεις τον εαυτό σου. Γιατί, πίσω από τη βιτρίνα, ο εαυτός σου φωνάζει. Κι απ’ τον εαυτό σου δε μπορείς ποτέ να κρυφτείς. Άντεξε ν’ ακούσεις τον εαυτό σου και να τον εκφράσεις στο σύνολο του χωρίς ενοχή, φίλτρα, φόβο κι ανασφάλεια.  Νιώσε αυθεντικά το συναίσθημά σου και μην το πνίγεις πίσω από την ιδανική εικόνα. Δεν βοηθά κανένα πόσο μάλλον εσένα. Αξίζεις να είσαι αυτό που είσαι στην πραγματικότητά σου χωρίς φίλτρα και «ιδανικά» ενδύματα. 

«Εσένα, πόσο σε εξυπηρετεί η εικόνα σου;»