ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Κάθεσαι στην στάση του τρένου και περιμένεις. Και είσαι διατεθειμένος να περιμένεις για όσο χρειαστεί. Η πεποίθησή σου ότι το τρένο θα έρθει ό,τι και αν γίνει και ότι τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει είναι το μεγαλείο και η πληγή σου ταυτόχρονα. Πάντα θα πιστεύεις ότι οποιαδήποτε αναποδιά, οποιοδήποτε σενάριο που θέλει τα πράγματα εν τέλει να μην πηγαίνουν καλά, δεν σε αφορά. Για σένα πάντα θα υπάρχει ένας τρόπος, ώστε να τα καταφέρεις. Και να που παραμένεις τόση ώρα στον σταθμό. Δεν προνοείς. Μονάχα περιμένεις.

Ξαφνικά ακούς από τα μεγάφωνα ότι όλα τα δρομολόγια ακυρώνονται. Κι εσύ βρίσκεσαι στην μέση του πουθενά αβοήθητος. Έτσι, τόσο αδιαπραγμάτευτα έρχεται η ήττα, όσο αδιαπραγμάτευτα είχες θεωρήσει ότι όλα θα πάνε καλά και ότι θα προλάβεις τα πάντα. Νιώθεις ένα πνίξιμο να ανεβαίνει στο λαιμό, γίνεται κόμπος και σε πνίγει. Όσο πιο γρήγορα αναπνέεις, τόσο πιο πολύ σφίγγει εκείνος. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Είναι τόσο απλό. Δεν ξέρω βέβαια πόσο απλό είναι να το αποδεχθείς εσύ ο ίδιος. Άλλη ιστορία αυτή...

Όμως το βασικό της υπόθεσης δεν είναι να λύσεις αυτόν τον κόμπο. Αυτό θα είναι απλά το αποτέλεσμα. Το θεμελιώδες είναι να καταλάβεις από που προέρχεται, τι είναι αυτό που έφτιαξε την θηλιά. Όχι, δεν είναι που πήγαν στραβά τα πράγματα. Πάντα στραβά θα πηγαίνουν. Ούτε το ποσοστό της τύχης που κουβαλάς αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα σου. Καμία τύχη δεν μπορεί να ορίσει την ζωή σου. Σίγουρα μπορεί να παίξει ρόλο, αλλά όχι να σε επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό.

Η τύχη είναι για τις στιγμές, όχι για την διάρκεια. Αυτό που σε πονάει και το οποίο αν δεν το αντιμετωπίσεις θα σε πονάει πάντα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Το να βασίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και να έχεις πάντα ένα plan B για όλα τα ζητήματα. Η ζωή δεν είναι τύχη, είναι πιθανότητες και αυτό είναι που δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις. Όταν καταλάβεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο έννοιες και πόσο μεγάλη είναι η απόσταση μεταξύ τους, τότε σίγουρα θα επέλεγες την δεύτερη ως πυξίδα στην ζωή σου.

Το τρένο δεν θα έρχεται πάντα, τα πόδια σου όμως είναι ακόμη εκεί. Και εσένα στην πραγματικότητα, σε πονάει που δεν τα εμπιστεύτηκες. Σε πονάει που δεν σκέφτηκες καν ότι έχεις εναλλακτική. Είναι τρόπος ζωής, όχι επιλογή. Ξεκίνα. Ξεκίνα κι ας μην φτάσεις ποτέ. Κι ας φτάσεις αργά. Μονάχα μην πεις ότι δεν είχες άλλη επιλογή. Γιατί έτσι, το μόνο που καταφέρνεις είναι να σφίγγεις κι άλλο αυτή την θηλιά γύρω από την ψυχή σου.