Το παρελθόν μου.
Γιάννης Μανίκας
Περίεργη που είναι η ζωή. Περίεργοι που είναι οι άνθρωποι που την κατοικούν και προσδιορίζεται μέσα από τις υπάρξεις τους το νόημά της. Ή και η έλλειψη του νοήματος πολλές φορές. Όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και πιο έντονα οι σύγχρονες κοινωνίες παλεύουν να κερδίσουν έδαφος στην εξ ορισμού χαμένη μάχη με τον χρόνο. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να τον κερδίσει άμεσα και καθαρά, αλλά όλοι μάχονται να τον κερδίσουν στα σημεία. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται ματαιοδοξία ή απλά μια αδυναμία του ανθρώπινου είδους να αποδεχθεί το γεγονός ότι είναι πρόσκαιρο εδώ. Διαβάζω διαρκώς μελέτες και συμβουλές για την βελτίωση της ζωής και όλοι εστιάζουν στην στιγμή, στο τώρα και όχι στο παρελθόν ή το μέλλον.
Στην αρχή με γοήτευσε όλη αυτή η ενέργεια και η δίψα του ανθρώπου να αξιοποιήσει την ζωή του και να την ζήσει στο έπακρο. Να μην μείνει με απωθημένα. Να φύγει από εδώ ολόκληρος και πλήρης. Καθώς περνούσε ο καιρός άρχισα να καταλαβαίνω ότι όλο αυτό απαιτεί έναν τεράστιο κόπο που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να σου φέρει πίσω όσα ζητάς ή απαιτείς από αυτό. Άρχισα να παρατηρώ τις επιπτώσεις και τις ψυχολογικές παρενέργειες από όλες αυτές τις συνταγές της ευτυχίας. Το άγχος άρχισε να διογκώνεται και όλος μου ο οργανισμός, ψυχή τε και σώματι, μεταλλάχθηκε σε ένα ρομπότ το οποίο έπρεπε να είναι παραγωγικό προκειμένου να ζήσει την ζωή του στα άκρα. Πάλευα να μείνω ανεπηρέαστος από ό,τι συμβαίνει τριγύρω μου, αλλά τα γύρω μου είναι κομμάτι του εαυτού μου. Όλα αυτά με βοήθησαν ως ένα βαθμό σε κάποιους τομείς, αλλά σε κάποιους άλλους παγιδεύτηκα έντονα.
Δεν θέλω να αρνούμαι. Αυτό πλέον είναι κόκκινη γραμμή. Δεν θέλω να κρύβομαι. Κι αυτό είναι μία κόκκινη γραμμή επίσης. Και το παρελθόν μου είναι η περιουσία μου. Καμιά φορά έχω ανάγκη να αφήσω το παρόν μου να κυλήσει δίχως εμένα κι εγώ να μεταναστεύσω στο παρελθόν μου, στις στιγμές μου. Όποιες κι αν είναι αυτές, θετικές ή αρνητικές. Ο χρόνος χρησιμοποιεί τον χρόνο που του απομένει όπως επιθυμεί. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Απλά έχουμε διαφορετικά αποθέματα ο καθένας. Δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα και ούτε πρόκειται να το κάνω. Και στο φινάλε, κανείς δεν θα με θυμάται μετά από διακόσια χρόνια. Οπότε γιατί να μην θυμηθώ για λίγο εγώ τον εαυτό μου. Γιατί να μην χαζολογήσω ; Ίσως αυτή να είναι η δική μου άμυνα απέναντι σε όσα συμβαίνουν τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, προκειμένου να μην χάσω τελείως την μπάλα. Πριν επιτεθώ, πριν διεκδικήσω δηλαδή, θέλω πρώτα από όλα να διασφαλίσω ότι στην βάση μου όλα είναι ασφαλή. Δεν υπάρχουν λάθη, μόνο ζωή. Και η τελευταία έχει νόημα μονάχα όταν την απολαμβάνεις. Γιατί όχι λοιπόν;
Μία στιγμή που έζησα μπορεί να ζυγίζει όσο μία ζωή. Γιατί να την αρνηθώ και να μην την σεργιανίσω παραπάνω από μία φορά; Επειδή ανήκει στο παρελθόν; Δεν έχει σημασία, γιατί το παρελθόν μου είμαι εγώ, το μέλλον μου είμαι εγώ και το παρόν μου είμαι εγώ. Καμιά φορά το να υπάρχεις απλά, έχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να κυνηγάς άπληστα την ζωή. Σε κάνει πιο παιδί. Κρύβει μια αθωότητα. Και κάπως έτσι όλα όσα έχεις ανάγκη μπορούν να έρθουν. Έτσι αβίαστα. Έτσι, χωρίς να βρίσκεσαι σε πόλεμο. Έστω για μία φορά...