ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Ίσως η λέξη που χαρακτηρίζει πιο πολύ από όλες την σημερνή εποχή να είναι η λέξη τέλμα. Κάνοντας μία βόλτα, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου οι ρυθμοί είναι φρενήρεις, μπορείς εύκολα να παρατηρήσεις ότι δεν μιλάμε για ανθρώπους, αλλά για σκιές. Ίσως σε αυτό να οφείλονται και όλα αυτά τα αφιερώματα που διαβάζουμε κατά καιρούς σε διάφορες ενημερωτικές ιστοσελίδες, για όλα εκείνα τα μαγαζιά που διατηρούν χρόνια παράδοσης. Ίσως γι' αυτό το χαμόγελο των ανθρώπων που δουλεύουν αυτά τα μαγαζιά να το κυνηγάνε οι ρεπόρτερ τόσο πολύ. Γιατί από ότι φαίνεται δεν έχουν κάτι άλλο να κυνηγήσουν πέρα από πεζότητα.

Συνήθως σε τέτοιους ζοφερούς καιρούς, ακουμπάμε τις ελπίδες μας στους ειδικούς. Σε αυτούς που έχουν την γνώση και την οξυδέρκεια να κάνουν την ασυνήθιστη κίνηση, την κίνηση ματ που θα λύσει μεμιάς όλα μας τα προβλήματα. Και πάντα καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Ένας κύκλος εξέλιξης των πραγμάτων, ο οποίος στην ουσία είναι ένας φαύλος κύκλος. Οι λύσεις που προκρίνονται κατά καιρούς μας μεταφέρουν από το υπάρχον πρόβλημα σε κάποιο άλλο. Και θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό.

Ο λόγος είναι απλός. Δεν μάθαμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και την κριτική μας σκέψη. Η σιγουριά ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από εμάς, έχει καταντήσει ένας καναπές από τον οποίο δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε πια. Μάθαμε να κοιτάζουμε στραβά. Αντί να εστιάσουμε στο τι ήταν αυτό που δημιούργησε το πρόβλημα, καθόμαστε και αγναντεύουμε την φρίκη. Και ενώ αυτή μας αλλοιώνει τόσο συνετά, εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν μας αφορά. Πως είναι για άλλους. Πως έχουμε περιθώριο ακόμη. Όμως η ζωή ποτέ δεν ρωτάει.