ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σαν σήμερα,

10 Μαρτίου του 2020...είχαμε ήδη υποδεχτεί την ξελογιάστρα άνοιξη,

μαζί και τα πρώτα κρούσματα του ιού...

Το θυμάμαι σαν τώρα, Τρίτη ήταν, τα παιδιά είχαν αγγλικά.

Νωρίς το απόγευμα βγήκε η ανακοίνωση για το κλείσιμο των σχολείων.

Χάρηκαν για λίγο τα καημένα στο άκουσμα,

το 'δαν για παιχνίδι...

Εγώ κατάλαβα, τα πράγματα δεν ήταν καλά!

Δεν ξέραμε και πολλά ωστόσο.

Σήμερα αν μας ρωτήσεις, έναν χρόνο μετά...

γίναμε όλοι μας ειδικοί.

Έκαναν λόγο στα κανάλια για τον αόρατο εχθρό.

Κι έγιναν οι άνθρωποι αριθμοί, η λοταρία γύριζε καθημερινά.

Κρούσματα

Διασωληνομένοι

Νεκροί

Χτύπαγαν τα κινητά σαν σειρήνα πολέμου

η Πολιτική Προστασία έλεγε τα πρέπει και τα μη

και το αργυράνθεμο δάκρυσε, το μπλε το γιασεμί...

Κι ήταν αόρατος αλήθεια για εμάς, τουλάχιστον στο πρώτο κύμα του.

Σήμερα;

Σήμερα η πανδημία έχει πρόσωπο

Οικείο...

Είναι στο μουσκεμένο μαντίλι της Αθηνάς, που έφτιαξε βαλίτσα κι έφυγε δυο μήνες απ' το σπίτι

να προστατέψει τα παιδιά της.

Μέσα στην πράσινη στολή της πάλευε πρωί και νύχτα.

Το βράδυ στις 9 δεν αποδέχτηκε το χειροκρότημα, δεν είναι πως δεν το 'θελε...

Η αξιοπρέπειά της δεν την άφησε!

Είναι στη φωνή του κύριου Λουκά, που έφτιαξε μόνος φέτος τις ελιές.

Μονάχα εκείνος ξέρει να τις κάνει έτσι...

έτσι, που να απολαμβάνεις την πίκρα της και να αποζητάς κι άλλη.

Μας τις έστειλε από το χωριό μαζί με τρόφιμα πολλά που ετοίμασε η γυναίκα του.

Πόσους μήνες έχω να τους δω;

Μου λείπουν, πότε θα τους δω;

Eίναι στο βλέμμα της μάνας μου, μόλις της ζήτησα να μην ξανάρθει εδώ

γιατί μια άλλη στη δουλειά είναι θετική

κι εμείς βρεθήκαμε κοντά.

Είναι στο πρόσωπο της κα Κίας, που μένει μόνη στον τρίτο.

Κρατάει και τα κοινόχρηστα χωρίς να 'ναι δουλειά της.

Πριν λίγες μέρες γυρνούσα από την μεσημεριανή βόλτα του Μουσούμπι.

Κάτω στην είσοδο βρήκα την κόρη της, στις μέρες τις είναι, να φέρει την μπέμπα.

Θα ανέβω απ' τα σκαλιά εγώ, της είπα...

μένω ψηλά και είναι η ευκαιρία μου να γυμναστώ, στο τρίτο πια λοκντάουν.

Κι όπως ανέβαινα έφτανε το ασανσέρ και η μάνα της στην πόρτα.

Βγήκε το κορίτσι που πάνω απ' την κοιλιά κρατούσε την τούρτα αναμμένη.

Να ζήσει το μανούλι μου, τραγούδαγε...

κι η κυρία Κία έκλαιγε φωνάζοντας '' Παιδί μου'' !

Τι κρίμα, σκέφτηκα, εγώ και το χοντρό σκυλάκι μου να χαλάσουμε τη στιγμή

κι όσο ανέβαινα τα δικά μου μάτια έβρεχαν τη σκάλα.

Για εκείνη και το παιδί της, που σε λίγες μέρες θα γίνει κι αυτή μαμά

μα η κυρία Κία, το πρώτο, του μοναδικού παιδιού της

θα αργήσει να το δει...

Είναι στην ανάσα ενός νεαρού ζευγαριού, που δίνει παράνομα ξελιγωμένα φιλιά στο παγκάκι

με το 6 της απαγόρευσης να τους κυνηγά.

Μυρίζει η σάρκα τους έρωτα και η πόλη όλη καίγεται στο άγγιγμά τους!

Να 'ξερες μόνο πόσο τους ζηλεύω...

Είναι στα πρόσωπα των πολλών που έφυγαν

Και σε όσους ακόμα γυρίζουν

Στα άδεια ρούχα που βαδίζουν

Χωρίς σώμα σε δρόμους αδειανούς

Θα γράψω ξανά στις 10 Μαρτίου του 2022, αν είμαι στα καλά μου...

γιατί κανείς δεν έχει στην κατοχή του, την σφραγίδα της ζωής

.............

Του χρόνου τέτοια μέρα...

να είμαστε αλλού, να είμαστε καλύτεροι, να είμαστε ελεύθεροι,

να είμαστε Μαζί...

Και οι άνθρωποι έμειναν σπίτι 

και διάβαζαν βιβλία και άκουγαν μουσική 

και ξεκουράστηκαν και ασκήθηκαν 

και έκαναν τέχνη και έπαιξαν 

και έμαθαν νέους τρόπους ύπαρξης 

και σταμάτησαν 

και άκουγαν βαθύτερα 

κάποιος διαλογίστηκε 

κάποιος προσευχήθηκε 

κάποιος χόρεψε κάποιος συνάντησε τη δική του σκιά 

και οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά 

και οι άνθρωποι θεραπεύτηκαν. 

Ακόμα και η γη άρχισε να θεραπεύεται 

και όταν τελείωσε ο κίνδυνος 

και οι άνθρωποι βρήκαν τον εαυτό τους 

θρηνούσαν για τους νεκρούς 

και έκαναν νέες επιλογές 

και ονειρεύτηκαν νέα οράματα 

και δημιούργησαν νέους τρόπους ζωής 

και θεράπευσαν εντελώς τη γη 

ακριβώς όπως θεραπεύτηκαν οι ίδιοι.

Kitty O'Meary

(Το ποίημα γράφτηκε κατά την επιδημία της πανούκλας το 1800...)