Σε όλους εσάς που αδιάκοπα χτίζετε γέφυρες
Έλενα Μπιλλίνη
Πάλι με δυσκολία σηκώθηκα στο παγωμένο πρωινό, δεν με συμπάθησε ποτέ το ξυπνητήρι
μα είναι αμοιβαίο...
Έφτιαξα ελληνικό ζεστό, με μια μαύρη ζάχαρη.
Είχα ευτυχώς και φρέσκα κουλουράκια, σκουρόχρωμα κι αυτά, με σταφίδα και καρύδια
έχω την αίσθηση πως ο Δημήτρης ο φούρναρης βάζει και μια ιδέα γαρύφαλλο...
θα τον ρωτήσω.
Σήμερα θα έπινα τον καφέ μου στο μάθημα της ιστορίας.
Κεφάλαιο Στ.3. Η Ηγεμονία της Σπάρτης...
Σας γράφω από την άλλη όχθη της τηλεκπαίδευσης.
Από νωρίς το πρωί καθημερινά, ως αργά το απόγευμα, παρακολουθώ μαθήματα.
Όχι επειδή το θέλω, όπως με πειράζουν οι φίλοι
''κλασική Ελληνίδα μάνα'' από πάνω σε όλα...
Σε ένα τριάρι στο κέντρο της Αθήνας
κάπου χωμένη, κάπου χαμένη...
Τρία και τα παιδιά που βρίσκονται μήνες εδώ σε υποχρεωτική διαδικτυακή διδασκαλία...
Περιμένω να ανοίξει ο καιρός να κάθομαι στην βεράντα
μέσα, όπου κι αν σταθώ παρακολουθώ κι εγώ από ένα.
Παραπονέθηκαν οι δάσκαλοι, οι καθηγητές.
''Δε θέλουμε να βαθμολογήσουμε τα παιδιά.''
''Δεν είναι σωστό, δεν προλάβαμε καν να τα γνωρίσουμε.''
''Δεν μπορούμε να τα αξιολογήσουμε σωστά.''
''Καλά καλά δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα.''
Και είχαν δίκιο.
Είχαν δίκιο!
Εμείς εδώ, στην άλλη άκρη της γραμμής...να ξέρετε σας γνωρίσαμε...
πάει καιρός πια, με τούτη την σειρά.
Ξεχωρίσαμε αυτούς που ανυπόμονα παρακάλεσαν τα παιδιά μας να ανοίξουν την κάμερά τους...
''Να δω λίγο τα προσωπάκια σας, πως είστε να σας δω, το λίγο που σας γνώρισα στο σχολείο φορούσατε τη μάσκα. Να δω λίγο τα πρόσωπά σας μόνο.''
Ξεχωρίσαμε εκείνους που έτρεχαν να προλάβουν να τα αφήσουν 10 λεπτά νωρίτερα, να ηρεμήσουν,
από εκείνους που τους ''έτρωγαν'' το διάλειμμα.
Ξεχωρίσαμε αυτούς που μόλις έκλειναν το Webex, τα έγραφαν όλα από αρχή
και πήγαιναν στο ραντεβού τους στέλνοντας μετακίνηση 6
για να τα δώσουν στους μαθητές τους που δεν έχουν υπολογιστή.
Ξεχωρίσαμε εκείνη, την νεράιδα της γνώσης, που το πενάκι της στάζει αστερόσκονη...
να διαβάζει υπομονετικά παραμύθια κι ιστορίες με όλη τη γλυκιά φωνή της
κι ας είχε στα διπλανά δωμάτια τα δικά της να τηλεκ – παιδεύονται...
Ξεχωρίσαμε αυτούς που πριν κλείσει η ώρα τους, ρωτούσαν τα παιδιά
αν είναι καλά, αν κάτι χρειάζονται.
Ξεχωρίσαμε εκείνον, τον δήθεν αυστηρό, με τους αριθμούς του
που μόλις η Αθήνα έκρυψε τα μαλλιά της στο άσπρο πέπλο της, ντυμένη νύφη...
τους είπε ''Ξέρετε κάτι; Δεν το βλέπετε κάθε μέρα αυτό, είστε ελεύθεροι από μένα να πάτε να παίξετε στο χιόνι. Ααα και δεν έχετε διάβασμα για αύριο στο μάθημά μου.''
Ξεχωρίσαμε εκείνους που τον Δεκέμβρη ζήτησαν στα παιδιά να φτιάξουν χριστουγεννιάτικα στολίδια
και να πάνε να τα κρεμάσουν στα δέντρα έξω από το σχολείο...
Κι αυτά ανακάτεψαν τις συνταγές τους
γκλίντερ, πομ πομ, κόλλα, ξύλα κανέλας, αστεροειδή γλυκάνισο...
Με ό,τι βάζει ο νους σου στόλισαν
αφού τα καταστήματα ήταν κλειστά και δεν μπορούσαν να προμηθευτούν τα υλικά τους.
Κι όταν έβγαινες λίγο να περπατήσεις
κι έβλεπες τι κατάφεραν...
Μεγάλα έργα τέχνης από χέρια μικρά...
όχι σε έλατο, μα στο πεύκο, στους θάμνους...
Ήταν σαν να φώναζαν
Μας ανήκει αυτό το μέρος!
Θα επιστρέψουμε εδώ!
Σκόρπιζαν χαμόγελα σε κάθε άνθρωπο της γειτονιάς, με το ανοιχτό τους κέντρο πολιτισμού...
Στην σιγή της άδειας κρύας πόλης
ακόμα αντιλαλούσαν τα γέλια κι οι φωνές τους στο προαύλιο.
Εμείς τόσο μακριά
και συνάμα κοντά...
χωρίς να το γνωρίζετε...μάθαμε να σας ξεχωρίσουμε.
Ξεχωρίσαμε τον δάσκαλο, τον καθηγητή.
Ξεχωρίσαμε τον παιδαγωγό.
Ξεχωρίσαμε τον λειτουργό.
Ξεχωρίσαμε τον Άνθρωπο!
΄΄ Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του...΄΄
Νίκος Καζαντζάκης
Σε όλους εσάς που με τσακισμένα μολύβια και φτερά...
χτίζετε αδιάκοπα γέφυρες τόσο καιρό, σε χρόνια πανδημίας.
Σε εσάς που υπερασπίζεστε το παιδί....
Σας ευχαριστούμε...