ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Η ζωή κυλάει σαν ποτάμι λέμε οι περισσότεροι. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο μας αγχώνει διαρκώς. Δεν είναι η ταχύτητα αυτό που πατάει το κουμπί κινδύνου εντός μας. Περισσότερο από όλα είναι η διάρκεια. Ότι αυτό το ποτάμι δεν σταμτάει ποτέ να κυλάει. Αρχίζω να θαυμάζω τους ανθρώπους για πράγματα που παλαιότερα ούτε ποτέ τα φανταζόμουν. Ένα από αυτά είναι η ικανότητα ορισμένων να δημιουργούν παύσεις εκεί που υπάρχει ροή. Υπάρχει ωστόσο κι ένας ακόμη παράγοντας, ο οποίος μας δημιουργεί άγχος όσον αφορά την παρομοίωση για την ζωή που χρησιμοποιήθηκε παραπάνω. Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε πως ανοίγοντας το μαργαριτάρι των επιθυμιών μας, εκεί μέσα ακριβώς βρίσκονται και οι πιο μεγάλες φοβίες. Είναι όμορφο το παραμυθάκι που λέει πως εκεί που φοβάσαι να πας, εκεί υπάρχουν κι όλα εκείνα που επιθυμείς. Αλλά λίγοι είναι εκείνοι που μπόρεσαν να διαβάσουν και ανάποδα τον χρησμό.

Ο Ρίτσος έλεγε πως όταν αγαπάς, η μισή αγάπη είναι φόβος για τον χαμό της αγάπης. Σίγουρα είναι πολύ όμορφο όταν διαβάζεις κάτι τέτοιο. Και είναι ένα συναίσθημα που χρειάζεται προκειμένου η αγάπη να διαρκέσει. Να αντέξει τα μικρά, τα καθημερινά, εκείνα που είναι επί της ουσίας τα πιο δυσβάσταχτα αν τα μετρήσεις μέσα στο χρόνο. Οι μεγάλες μας ήττες υπογράφηκαν στις υποσημειώσεις. Ωστόσο η υπέρμετρη χρήση του ρητού αυτού, μπορεί να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για εκείνα που μας καίνε εξάλλου. Μονάχα διαφάνεια. Κοίταξα την ζωή μου προς τα πίσω και είδα πως τόσα χρόνια πάλευα να σώσω τους ανθρώπους που αγάπησα. Ήθελα να είναι χαρούμενοι και δίχως προβλήματα. Μονάχα προβληματισμούς για να έχουν να περνάνε την ώρα τους. Να μην πέσουν στην παγίδα της υπέρμετρης ευτυχίας. Δεν πιστεύω σε αυτή. Είναι τόσο επίπλαστη όπως το να ξυπνήσεις δισεκατομμυριούχος σε ένα βράδυ, δίχως να έχεις κάνει τίποτα την προηγούμενη μέρα. Ήθελα να τους σώσω. Να τους δώσω κι άλλο χρόνο με κάποιο τρόπο και κατά κάποιο τρόπο.

Ήθελα να τους σώσω, αλλά μέσα στην αγωνία μου ξέχασα να τους ζήσω. Τους φυλάκισα μέσα στο μυαλό μου. Τους έκανα γυάλινους. Έγραψα στο μέτωπό τους την λέξη εύθραυστος και πλέον κοιτούσα μόνο εκείνη. Τα μάτια τους έχω χρόνια να τα δω. Δεν τα θυμάμαι. Ήθελα να τους σώσω, αλλά τελικά ξέχασα να τους ζήσω.