ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν σου, αρχίζεις και ανακαλύπτεις τόσα πράγματα που σου λείπουν. Ίσως και ανθρώπους. Μάλλον, πιο συγκεκριμένα, κάποιες πτυχές τους που ελευθερώθηκαν μέσα από συγκεκριμένες δραστηριότητες. Ναι μπορεί να σου λείπει οτιδήποτε και αυτό είναι κάτι το όμορφο. Γιατί αναδεικνύει την ανθρωπιά σου. Την αθωότητά σου. Μέσα στην απλότητα εξάλλου, φαίνεται το μεγαλείο του κάθε ανθρώπου. Περνάνε τα χρόνια και κοιτάς μέχρι που έχεις φτάσει. Όλα γύρω σου μοιάζουν τακτοποιημένα. Μία καλή δουλειά, ωραίος κοινωνικός κύκλος και οτιδήποτε μπορεί να φαντασιωθεί κανείς είναι ευπρόσδεκτο για συμπλήρωση. Είσαι περήφανος για το πόσες δυσκολίες αντιμετώπισες. Για το πόσο δυνατός έχεις υπάρξει, τόσο για εσένα, όσο και για τους γύρω σου κατ’ επέκταση. Όμως υποπτεύομαι ότι όσο μεγαλώνεις ως ιδιότητα και όχι ως άνθρωπος, τόσο μεγαλώνει και το κενό που νιώθεις μέσα σου.

Τα ρούχα σου, σου προσδίδουν κύρος. Είναι η νέα σου ταυτότητα. Για ποιόν εαυτό όμως; Θα γυρίσεις σπίτι, θα τα τοποθετήσεις στην κρεμάστρα, μα δεν θα τα βάλεις στην ντουλάπα. Θα σταθείς απέναντί τους. Θα νιώθεις ότι έχεις παγώσει και δεν μπορείς να κουνηθείς. Θα τα κοιτάς όλο και πιο έντονα. Και σιγά σιγά, μέσα στην τελειότητά τους, θα αρχίσεις να βλέπεις όλο και πιο καθαρά εκείνες τις παιδικές λάσπες που σε έκαναν χαρούμενο όταν ήσουν μικρό παιδί. Τα έχεις όλα. Μα το αντάλλαγμα ήταν οι λάσπες σου. Εσύ έκλεψες εκκλησιά και εκείνοι ένα μέρος του εαυτού σου.