ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Κάτι άνθρωποι άπληστοι, φαταούλες

που κοιτάνε μόνο πως θα αρπάξουν, πως θα κλέψουν,

πως θα λεηλατήσουν

σπίτια, μαγαζιά, λεφτά

γυναίκες, ψυχές

.........

Κοινωνικά αμόρφωτοι

αδιαφορώ για τα πτυχία τους

αγορασμένα και μη.

Που κοιτάνε μόνο πως θα βγάλουν το μάτι του διπλανού τους

Που δαγκώνουν στο πέρασμά τους φίλους, συναδέλφους

αδελφούς και γιους

..........

Που μια ζωή κοκορεύονται για τα δήθεν κατορθώματα τους

Στα βρώμικα παιχνίδια που έπαιξαν στις πλάτες των δικών τους!

Τα δεκάδες μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα

Αυτοί που λένε ''δικά μας'' τα δικά σου

κι ας έκανες τρεις δουλειές από παιδί να τα αποκτήσεις

Θρασύδειλοι που ξεχειλίζουν ψέμα τα μπατζάκια τους

που είναι ικανοί να πάρουν καραμέλες μέσα από τη χούφτα

μωρού παιδιού

..........

Με ευλάβεια πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησιά

να τιμήσουν τα θεία, σε κάθε κοντή γιορτή...........

Δίχως ηθικές αναστολές, αφού

ούτε ιερό έχουν, ούτε όσιο!

Με χείλη σκισμένα υποκρισία φιλάνε τα εικονίσματα

στα άδεια σωθικά τους ρέει η Κοινωνία

Μετά παίρνουν αλαμπρατσέτα την γυναικούλα τους

και πάνε να καλογυαλίσουν την βιτρίνα τους

Να ευλογήσουν αναμεταξύ τους τα γένια τους

για το πόσο εντάξει είναι, πόσο κόσμιοι

πόσο μόνιμα αδικημένοι!

Ολόκληρη την Σαρακοστή, τουλάχιστον, κρατάει η νηστεία τους

κι ο αγιασμός, όλα κι όλα, δεν λείπει από τον πρωινό καφέ τους

Άνθρωποι που σέρνουν το σάπιο κουφάρι τους από δω κι από κει

που έχουν μόνο την πονηριά στα μάτια και στο νου τους

Άνθρωποι που ξέχασαν να είναι άνθρωποι!

Άνθρωποι που ούτε τη δύναμη δεν έχω πια, να τους λυπάμαι....

Η πρώτη μέρα του κόσμου

Ήταν η πρώτη μέρα μετά το προπατορικό αμάρτημα.

Εγώ και η Μαρία μόλις είχαμε βγει απ’ το παλιό ξενοδοχείο, όπου ίσως η γυναίκα να είχε συλλάβει.

Προχωρήσαμε σιωπηλοί.

Μαρία, πώς θα σωθούμε; ρώτησα.

Βασίλευε ο ήλιος. Στην είσοδο της πόλης καθόταν ένας ρακένδυτος άνθρωπος με δύο βρώμικα ζάρια στο χέρι.

Παίζουμε; μου λέει.

Στο βάθος ο Θεός φαινόταν πολύ μονάχος.

Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)