ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Η Σοφία είχε καιρό να τα πει με τη φίλη της. Οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας τους, δεν τους αφήνουν και πολλά περιθώρια. Ξεκίνησαν να μιλάνε στο τηλέφωνο και μετά από λίγο βρεθήκανε να τα λένε περπατώντας στον πεζόδρομο της γειτονιάς τους που οδηγεί στο Θησείο. Μια διαδρομή την οποία αγαπούσαν πολύ και οι δυο. Τους άρεσε κιόλας να περπατάνε, όποτε δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη!!!

Ο ήλιος είχε πέσει για τα καλά, είχε δροσίσει αρκετά και ο κόσμος είχε βγει στις πλατείες, στα πάρκα, ακόμη και στα πεζοδρόμια. Οι μεγάλοι απολάμβαναν το απογευματινό τους καφεδάκι συζητώντας τα νέα της ημέρας, ενώ τα παιδιά έπαιζαν, έκαναν ποδήλατο, φώναζαν και χαίρονταν την καλοκαιρινή τους ελευθερία. Βλέπεις ο κορονοϊός τους είχε στερήσει όλο αυτό κλείνοντας τους στα σπίτια τους και μετατρέποντας τις γειτονιές βουβές και έρημες απέναντι στην νέα πραγματικότητα. 

Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, λέγοντας τα δικά τους, βρέθηκαν επάνω ψηλά, στον κεντρικό πεζόδρομο του Θησείου με θέα την Ακρόπολη. Σταματούν και τη θαυμάζουν. Είναι τα μνημεία της αρχαιότητας που το μάτι δεν χορταίνει να τα βλέπει ξανά και ξανά. Να φανταστείς ότι δεν είχε ανάψει και ο φωτισμός που την κάνει ακόμη πιο μοναδική!! 

Μεσολάβησαν λίγα λεπτά σιωπής και τότε η Λίνα πρότεινε στην φίλη της να την κεράσει ένα παγωτό.
"Έλα έχει περίεργες και συνάμα ωραίες γεύσεις σε αυτό το παγωτατζήδικο" της  είπε και την τράβηξε προς τα εκεί. 
“Μου αρέσει που βγήκαμε μόνο για περπάτημα”, συμπλήρωσε γελώντας η Σοφία. 
“Δεν πειράζει μωρέ, ένα παγωτό είναι”, επέμενε η Λίνα και κοίταζε τις διάφορες γεύσεις περιμένοντας τη σειρά τους.

Ο νεαρός του καταστήματος, ευγενικός και εξυπηρετικός έφτιαξε δυο περιποιημένα κύπελλα με γεύσεις της επιλογής τους και τους τα πρόσφερε. Έτσι σύντομα τα κορίτσια βρίσκονται καθισμένες στο πεζουλάκι να βλέπουν την Ακρόπολη και να απολαμβάνουν το παγωτό τους. Περνούσαν όμορφα, έτρωγαν, έλεγαν αστεία και γελούσαν.

Κάποια στιγμή αποφασίζουν να φύγουν. Διαλέγουν άλλο σοκάκι για να βγουν στον πεζόδρομο που οδηγεί στην γειτονιά τους. Έχει κι αυτό τη δική του ομορφιά, καθώς το σκοτάδι έχει απλωθεί και τα φώτα των μαγαζιών έχουν ανάψει. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν μικρά ταβερνάκια, καφετέριες, ουζερί που με τις εντυπωσιακές αυλές τους δίνουν μια ξεχωριστή νότα στο τοπίο το οποίο τις γαληνεύει και τις ευχαριστεί.

Ενώ κοντεύουν να φτάσουν στον προορισμό τους, χτυπάει το κινητό της Λίνας, η οποία απορεί, καθώς η ώρα είναι περασμένη. Την καλεί ο φίλος τους ο Αλέξανδρος. Θέλει κάτι να την ρωτήσει και παράλληλα μαθαίνει ότι επιστρέφουν από βόλτα. Χαίρεται που τις βρίσκει και τις δύο μαζί και προτείνει να τις συναντήσει για να πάνε να φάνε κάτι. Εκείνη αρνείται και μαζί της συμφωνεί και η Σοφία που έχει ακούσει την πρόταση. Παρότι του εξηγούν από το τηλέφωνο ότι έχουν φάει και οι δυο από ένα περιποιημένο παγωτό, εκείνος συνεχίζει να επιμένει στην ιδέα του και το κάτι…. γίνεται “βρώμικο”. Ένα βρώμικο που λέγανε να φάνε το χειμώνα και δεν τον φάγανε ποτέ!! 
Μία άλλη φορά είναι η πρόταση των κοριτσιών και εκείνος τότε τις ρίχνεις στο φιλότιμο, λέγοντάς τους ότι ο φίλος τους πεινάει και θέλει παρέα. Διαφορετικά τους εξηγεί ότι θα μείνει νηστικός και θα φταίνε εκείνες που δεν του συμπαραστέκονται. Γελάνε και οι τρεις με την ψυχή τους και κάνουν σαν μικρά παιδιά που προσπαθούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η Λίνα και η Σοφία γνωρίζουν καλά πως δεν θα βγάλουν άκρη μαζί του και έτσι δέχονται να περάσει να τις πάρει με το αυτοκίνητο του από κάποιο σημείο. Τότε το βρώμικο γίνεται συμπαράσταση αγάπης για το φίλο τους.

Φτάνοντας έξω από μια καντίνα γνωστή για όλους για τα νοστιμότατα «βρώμικα» της, τα κορίτσια κρυφογελάνε γιατί πραγματικά δεν θέλουν να φάνε κάτι. Παρέα θέλουν να κάνουν μόνο στον παραπονιάρη φίλο τους και το διευκρινίζουν για μια ακόμη φορά. Άλλωστε είχαν βγει μόνο για μια βόλτα που οδήγησε σε παγωτό και κατέληξε σε «βρώμικο».

Ο Αλέξανδρος τις αφήνει για λίγο μόνες να συζητάνε και επιστρέφει με τρία παραφουσκωμένα σάντουιτς. Τώρα χαμογελάει εκείνος με τη σειρά του προσφέροντας τα, ενώ εκείνες μένουν άφωνες.
"Δεν γίνεται" λένε και οι δυο με μια φωνή μετά από δευτερόλεπτα. Έτσι, Αλέξανδρος, Λίνα και Σοφία ξεκινούν το ταξίδι της γεύσης. Παράλληλα κουβεντιάζουν και αστειεύονται. Τα κορίτσια κάπου στη μέση παραδίδονται. Δεν αντέχουν άλλο. Έχουν φουσκώσει. 

‘’Μήπως να πάμε σπίτι με τα πόδια;’’ αναρωτιέται η Λίνα και ούτε καν γίνεται λόγος από την πλευρά του Αλεξάνδρου. 
"Mπείτε, μπείτε στο αυτοκίνητο, θα σας πάω εγώ’’ τους λέει και ξεκινάει. 
Στην επιστροφή τις ευχαριστεί για την παρέα και εκείνες για το κέρασμα.

Φτάνοντας στον προορισμό τους, καληνυχτίζουν τον φίλο τους. Νιώθουν χαρούμενες, ευχαριστημένες!!! 
Βλέπεις μερικές φορές τα απρόβλεπτα είναι αυτά που μένουν χαραγμένα στην μνήμη σου και όταν τα θυμάσαι αργότερα γελάς!!! Πόσο μάλλον όταν είναι με τους φίλους, αληθινούς φίλους!!! 

Χαλάλι το παγωτό !
Χαλάλι και το βρώμικο ! 
Από αύριο δίαιτα !