ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Δευτέρα πρωί. Η πόλη έχει μπει πάλι στους ρυθμούς της καθημερινότητας ύστερα από ένα καυτό Σαββατοκύριακο στην καρδιά του καλοκαιριού.
Κάποιοι είναι ήδη στο δρόμο πηγαίνοντας στη δουλειά τους με το αυτοκίνητο. Άλλοι περιμένουν υπομονετικά στη στάση για να πάρουν το λεωφορείο που θα τους πάει στον προορισμό τους. Μια βεντάλια, ένα μπουκαλάκι νερό, ο απαραίτητος εξοπλισμός τους για την αντιμετώπιση της αφόρητης ζέστης. Είναι και εκείνοι που επιλέγουν να κάνουν τα ψώνια τους στο σουπερμάρκετ στην αρχή της εβδομάδας.
Υποστηρικτής αυτής της ιδέας ξεκινάω και εγώ για το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου. Μέχρι να φτάσω το μυαλό μου κάνει διάφορες σκέψεις. Σκέψεις που με προβληματίζουν, ίσως με αγχώνουν αλλά και σκέψεις που με βοηθούν να οργανώσω καλύτερα τη μέρα μου!
Μια εικόνα όμως, μία στιγμή δυο ανθρώπων έρχεται  να σταματήσει απότομα τις σκέψεις μου. Τα μάτια μου καρφώνονται πάνω τους και τραβάνε όλα τα θετικά στοιχεία εκείνης της στιγμής. Πρόκειται για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που μόλις έχουν βγει από το σουπερμάρκετ έχοντας τελειώσει τα ψώνια τους. Κρατούν το καρότσι τους και το σπρώχνουν ταυτόχρονα κάτω από ένα δέντρο που έχει σκιά. Παρότι τα χρόνια έχουν περάσει από πάνω τους, στην εξωτερική τους εμφάνιση κρατούν στοιχεία της νιότης τους! Η κυρία φοράει ένα άνετο κομψό φόρεμα με μπαλαρίνες και έχει την τσαντούλα της περασμένη χιαστί ενώ ο κύριος φοράει κοντομάνικο πουκάμισο, μακρύ παντελόνι με τιράντες και φυσικά δε λείπει το ψάθινο καπελάκι του για να τον προστατεύει από τον ήλιο.
Περπατάω πιο αργά, γιατί δεν θέλω να χάσω τίποτα από αυτή την όμορφη εικόνα. Δεν είναι περιέργεια. Είναι θαυμασμός!!! 
Ο κυριούλης βγάζει από το καρότσι μία μικρή πορτοκαλάδα, Την ανοίγει, πίνει δυο-τρεις γουλιές ίσα να ξεδιψάσει και αμέσως την δίνει στην καλή του!!! 
"Πάρε να δροσιστείς" της λέει κοιτάζοντας τη στα μάτια και το βλέμμα του εκπέμπει αγάπη, αφοσίωση, φροντίδα όπως τότε στα νεανικά τους χρόνια που ότι έπαιρναν το μοιραζόντουσαν. Εκείνη πάλι απλώνει το χέρι της, παίρνει την πορτοκαλάδα και τον κοιτάζει γεμάτη ευγνωμοσύνη. Είναι ο άνθρωπος της, το στήριγμα της! Την πορτοκαλάδα διαδέχεται ένα κουλουράκι και αυτό μισό-μισό εννοείται!!
Περνάω από μπροστά τους, νιώθω υπέροχα, τους χαμογελάω και τους καλημερίζω. Δεν έχει σημασία που δεν τους γνωρίζω. Μια καλημέρα του θεού είναι ! Δεν κοστίζει τίποτα. Ανταποκρίνονταν στην καλημέρα μου με ένα χαμόγελο και εκείνοι. Ίσως κατάλαβαν…
Μπαίνοντας στο σουπερμάρκετ το βλέμμα μου συνεχίζει να τους παρακολουθεί και μέσα από την τζαμαρία. Αρνείται να χάσει οτιδήποτε όμορφο μπορεί ακόμη να δώσει η στιγμή! Ο κύριος που παραμένει ο ιππότης της γενιάς του μέχρι σήμερα, παίρνει τις σακούλες με τα ψώνια από το καρότσι στο ένα του χέρι και δίνει το άλλο για να στηριχτεί η κυρία του. Απομακρύνονται, βαδίζοντας σιγά σιγά σε ένα ακόμη μονοπάτι της κοινής τους πορείας.
Εγώ πάλι εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να είναι πάντα έτσι ο ένας δίπλα στον άλλον σε όλα, συνοδοιπόροι μέχρι τα βαθιά τους γεράματα και αρχίζω τα ψώνια μου…