ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Από τα πολύ παλιά χρόνια,

ο άνθρωπος θέλοντας να προστατευτεί από τα άσχημα καιρικά φαινόμενα

από τον εχθρό

από τις κακουχίες

ακόμη και για να κυνηγήσει τη λεία του

έβρισκε καταφύγιο στα βουνά, στους βράχους...

Εκεί ένιωθε προστατευμένος,

εκεί ζέσταινε το σώμα του

κρατώντας αναμμένη τη σπίθα

εκεί χάραζε, εκεί εκφραζόταν...

Αντίστοιχα συμβαίνει και σήμερα, με τους Ανθρώπους – Βράχους...

Ο Άνθρωπος – Βράχος νιώθει όμορφα,

νιώθει σημαντικός, δυνατός

νιώθει να φροντίζει, να προσφέρει, να προστατεύει τους δικούς του

καλλιεργεί το συναίσθημα – σύνδρομο του Σούπερμαν...

αυτό, που μια μέρα θα σώσει τον κόσμο.

Οι άλλοι γύρω του απολαμβάνουν τη σκιά του,

ξεκουράζονται

κρύβονται και κουρνιάζουν μέσα του,

τις δύσκολες μέρες...

Εκείνος στέκεται εκεί

πάντα εκεί, αγέρωχος !

Στο ίδιο σημείο, αρκετά μόνος στη μέση της θάλασσας

να ακούει

να στηρίζει

να απορροφά τις λέξεις, τις σκέψεις, τις πίκρες, τα βάσανα, τα μυστικά.

Κι αν κανένας τρελός βρεθεί στο διάβα του,

ίσως τον χαϊδέψει τρυφερά

ίσως τον ευχαριστήσει για την προσφορά του...

Μα ποιος χαϊδεύει έναν βράχο.……………..;

O Άνθρωπος – Βράχος κουράστηκε να ακούει στη ζωή του

Δεν σε φοβάμαι εσένα, είσαι βράχος !

Είσαι σκληρό καρύδι εσύ, αντέχεις !

Δεν ανησυχώ για σένα !

Δεν μασάς, δεν έχεις ανάγκη εσύ !

Στον Άνθρωπο – Βράχο μιλούν,

νομίζουν πως δεν χρειάζεται να τον ακούσουν.

Δεν τον ρωτούν αν είναι κουρασμένος,

αν φοβάται

αν κρυώνει

αν αγχώνεται

αν καταρρέει

Αν με τρόπο μαγικό, ξαφνικά εξαφανιζόταν,

θα καταλάβαινα όλοι την απουσία του.

Η παρουσία του ωστόσο, δεδομένη

μέρα με τη μέρα...απαρατήρητη.…..

Αν μια μέρα διώξεις την ομίχλη από τα μάτια,

κοιτάξεις καθαρά

θα δεις κι εσύ τον δικό σου βράχο

Μη σε ξεγελάσει το χαμόγελό του

κλαίει βουβά τις νύχτες, όταν κανένας δεν ακούει

όταν κανένας δεν κοιτάει

Αν πάρεις το πρωί στα χέρια το μαξιλάρι του,

θα στίψεις ένα σύννεφο.…..

Κι αν τον αγαπήσεις ειλικρινά και βαθιά, θα νιώσει πως ξαλαφρώνει το φορτίο του……..

Και οι πέτρες μια μέρα σπάνε.…

αργούν...

μα σπάνε...

Κράτα ψηλά το κεφάλι Κυματοθραύστη,

έχουμε δρόμο…………………………………………….