ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Κυριακή πρωί! Οι δρόμοι της γειτονιάς άδειοι. Πολλά αυτοκίνητα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά στα πεζοδρόμια. Τα παντζούρια των σπιτιών ακόμη κλειστά. Βλέπεις είναι ημέρα ξεκούρασης, χαλάρωσης! Ο καθένας την περιμένει πως και πως! Κάπου- κάπου ακούγεται η καμπάνα της εκκλησίας ή ο ήχος ενός αυτοκινήτου, μιας μηχανής και αμέσως ταράζεται το πέπλο της ησυχίας που απλώνεται παντού!

Κάποιοι έχουν ήδη ξυπνήσει νωρίς, πιστοί όντως στο ρολόι της καθημερινότητας τους, πίνουν το καφεδάκι τους στο μπαλκόνι και απολαμβάνουν την ομορφιά και την ηρεμία του κυριακάτικου πρωινού!!

Εγώ πάλι είπα να βγω βόλτα με το σκυλάκι μου, να ευχαριστηθώ το πρωινό αεράκι, πριν ο ήλιος και η ανυπόφορη ζέστη σταθεί εμπόδιο γι΄αυτό. Περπατώντας σιγά-σιγά φτάνουμε στην μικρή παιδική χαρά της γειτονιάς μας. Το σκυλάκι μου κάνει μια στάση και μαζί με αυτό και εγώ. Είναι σχεδόν άδεια. Ένα παιδάκι βλέπω μόνο ανεβασμένο στη μικρή τσουλήθρα, έτοιμο να κατέβει. ‘’Μονάχο του τόσο πρωί ‘’ σκέφτηκα και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου να σου και μια μεγάλη κυρία ανεβασμένη επάνω στην τσουλήθρα. 
Τι όμορφη εικόνα! Το παιδάκι χαρούμενο φωνάζει: ‘’Μπράβο γιαγιά, μπράβο γιαγιά’’ και το προσωπάκι του λάμπει από ευτυχία! Κρατάει σφιχτά την τσουλήθρα, χτυπάει με ρυθμό τα ποδαράκια του πάνω-κάτω και νιώθει ικανοποίηση που κατάφερε τη γιαγιά του να κάνει τσουλήθρα μαζί του. Εκείνη από τη μεριά της χαίρεται με τη χαρά του. Για ένα λεπτό περνάνε αστραπιαία μπροστά της ένα σωρό εικόνες. Τότε που και εκείνη ήταν παιδί και ξέγνοιαστα έκανε τσουλήθρα στην παιδική χαρά του χωριού της. Τότε που τα δικά της παιδιά έπαιζαν και χαλούσαν τον κόσμο σ’ αυτήν εδώ την παιδική χαρά! Και τώρα έχει την εγγονή της και γίνεται και η ίδια πάλι παιδί για χάρη της!

Καθώς πλησιάζω προς το μέρος της, την καλημερίζω μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Είναι η κυρία Ελπινίκη. Γειτόνισσα μας χρόνια. Με τα παιδιά της πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. 
Με καλημερίζει και εκείνη και χαμογελάει ντροπαλά. Κλείνει στιγμιαία τα μάτια της με την παλάμη του χεριού της και μου λέει: ‘’Είδες κορίτσι μου; Δεν έχει παρέα και με ανέβασε μεγάλη γυναίκα στην τσουλήθρα…’’. ‘’Μια χαρά, όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας’’, της απαντάω, προσπαθώντας και εγώ να της μεταφέρω τη χαρά και τον ενθουσιασμό μου από αυτή την όμορφη εικόνα που μόλις είχαν δει τα μάτια μου,

Αλήθεια, πόσο καιρό είχα να τη δω να χαμογελάει! Ο χαμός του άντρα της, της είχε στερήσει το χαμόγελο, δίνοντας μια μόνιμη θλίψη στο πρόσωπό της. Η θλίψη της γινόταν ακόμη πιο έντονη μέσα από την μαυροφορεμένη σιλουέτα της.

Ανταλλάσσουμε δυο-τρεις κουβέντες βιαστικά, καθώς η μικρή την τραβάει ανυπόμονα να συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Όμως και εμένα με τραβάει το σκυλάκι μου. Τη χαιρετώ και φεύγω να συνεχίσω τη βόλτα μου.

Στο δρόμο γεμίζω το μυαλό μου με όμορφες σκέψεις. Σκέφτομαι τη μικρούλα, τη χαρά της μέσα από το παιχνίδι και μακριά από τις οθόνες των τεχνολογικών μέσων. Σκέφτομαι τη γιαγιά της, την κυρία Ελπινίκη που για λίγο έγινε μικρό παιδί πάνω στην τσουλήθρα, μακριά από τις υποχρεώσεις και τις έγνοιες της καθημερινότητας. Σκέφτομαι τη σχέση γιαγιάς-εγγονής, το δέσιμο τους, την αμοιβαία αγάπη που πηγάζει μέσα από αυτή και νιώθω άτυχη, φτωχή που δεν πρόλαβα να τη βιώσω καθόλου με τις δικές μου γιαγιάδες.

Σκέφτομαι πόσο όμορφα, πόσο διαφορετικά ξεκίνησε η δική μου μέρα. 
Και η αιτία; ‘’Η τσουλήθρα της παιδικής χαράς’’.