Η καρδιά του δεν σταμάτησε...χτυπάει!
Έλενα Μπιλλίνη
Tόσες μέρες πάνε απο τον Ιάσονα,
και δεν έχω πει λέξη...
Τρέμω
Δεν μπορώ να μιλήσω
Τρέμω, γιατί έχω παιδιά που μεγαλώνω...
Γιατί μου έχουν σκοτώσει δικό μου άνθρωπο στην άσφαλτο
24 χρονών ήταν παλικαράκι
Γιατί έχουν περάσει 12 χρόνια και δεν το έχω ξεπεράσει
Δεν θα το ξεπεράσω
...............
Δυο λόγια να σας πω και θα επιστρέψω στη σιωπή μου...
Αυτοί οι άνθρωποι, οι γονείς του
δεν υπάρχουν λόγια να τους πεις
για τον χαμό τους
ούτε λόγια, για την απόφασή τους
να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους
Να δώσουν ζωή από τον θάνατο
Να σκορπίσουν χαρά στην μεγαλύτερη δυστυχία τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν διάλεξαν
που θα δώσουν την καρδιά του
αν θα πάει δεξιά ή αριστερά
σε άσπρο, κίτρινο, πορτοκαλί ή μαύρο
................
Δεν έχετε κανένα δικαίωμα!
Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να λύσετε τα πολιτικά σας προβλήματα πάνω στο αίμα του παιδιού
Να ντρέπεστε!
Να ντρέπεστε που χιμήξατε σαν αρπακτικά που μύρισαν φρέσκο κρέας
Απαιτούμε δικαιοσύνη για τον Ιάσονα!
Για όλα τα παιδιά που φεύγουν και γίνεται η παραμικρή ενέργεια συγκάλυψης ενόχων.
Για όλα τα παιδιά...
Τον Βαγγέλη, την Ελένη, τον Άλεξ, τον Παύλο, την Άννυ, τον Γιαννάκο
Όλα τα παιδιά έχουν όνομα!
Δεν ανεχόμαστε να γίνονται αριθμοί
ο 23χρονος, η 19χρονη, ο 17χρονος
Με το όνομά τους τα θυμόμαστε ένα ένα
Ένα...ένα
...............
Απαιτούμε δικαιοσύνη για τον Ιάσονα!
Είτε το αυτοκίνητο που τον σκότωσε ανήκει σε πολιτικό στέλεχος όποιου κόμματος
είτε στην ξαδέρφη του κουμπάρου της γιαγιάς μου
Είτε είναι μεγαλοεπιχειρηματίας της Ρόδου
Είτε φοράει μπλε στολή
είτε στολή παπά.
Δεν είναι όλες οι ώρες για τα κομματικά σας ευτράπελα κύριοι!
Πως τολμάτε;
Έξαλλοι γίνατε περισσότερο, που σκοτώθηκε μπροστά στη Βουλή
Λες και υπάρχει ''σωστό'' μέρος να αφήσει την πνοή του νέο παιδί...
Πετάξτε τα όπλα για λίγο
θρηνήστε για τα παιδιά τα αδικοχαμένα
Σεβαστείτε τους νεκρούς μας
Προσευχηθείτε σε όποιον Θεό πιστεύετε
που έχετε τα παιδιά σας αγκαλιά!
Που δεν είστε στη θέση αυτών των ανθρώπων.
Κατεβάστε το κεφάλι κάτω
Κάτω τα μάτια σας
Σωπάστε επιτέλους!
Μόνο οι γονείς εκείνοι που νεκροφίλησαν τα παιδιά τους
όσο έβραζε ακόμα το αίμα τους
Μόνο εκείνοι μπορούν να μιλήσουν!
Και οι μάνες
οι μάνες τους που έφτυσαν το πρωτόγαλα
..........
Διψάει το οδόστρωμα για κόκκινο
διψάτε κι εσείς...
Υγ: Πριν μου βάλετε την ταμπέλα σας, να γνωρίζετε πως η μόνη σχέση μου με τη δεξιά
είναι πως, είμαι δεξιόχειρας.
Απολύτως τίποτε άλλο!
Και να προσέχετε πως οδηγείτε @@@@ το κέρατό μου!
Σήμερα η καρδιά του Ιάσονα χτυπάει στο Ωνάσειο
............
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση
να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Γιάννης Ρίτσος
‘Σχήμα της απουσίας’ (απόσπασμα)
Αντίο μικρέ...