ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Ζούμε την εποχή του Αντίλαλου. Όλα γύρω σου κάνουν θόρυβο. Όχι τόσο μεγάλο όσο νομίζεις, απλά σου φαίνεται, επειδή εσύ δεν ακούγεσαι καθαρά. Επειδή πιθανώς να έχεις χάσει το προσωπικό σου χώρο στον λόγο. Μεγάλωσες πια κι έπαψες να φοβάσαι το καλοκαίρι ή τον χειμώνα. Μεγάλωσες και άρχισες να φοβάσαι εσένα μέσα σε αυτές τις εποχές και τις καταστάσεις. Είναι βαρίδι ο ελεύθερος χρόνος, αν δεν έχεις μάθει εσύ να είσαι ελεύθερος. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι με την έννοια της μονιμότητας. Απλά είναι αλλιώς. Κι έτσι είσαι κι εσύ. Απλά είσαι αλλιώς. Το θέμα είναι ότι έχεις ανάγκη να χωρέσει κάπου αυτό το αλλιώς. Πόσα όμοια μεταξύ τους να βρεις, να γίνουν μια συντροφιά. Και ακόμη και αν βρεις, σε σύγκριση με το σύνολο εκεί έξω, αυτό το μαζί πιθανώς να σου φανεί ελάχιστο. Σαν να εξαρτάσαι από αυτό το ταίριασμα, γιατί δεν ξέρεις αν θα βρεις άλλο παρόμοιο, αν εκείνο χαθεί.

Δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί τίποτα από τα παραπάνω. Πέρα από την εποχή του Αντίλαλου, ζούμε συγχρόνως και την εποχή της Ψευδαίσθησης. Ότι δηλαδή τα περισσότερα πράγματα τα κάνουμε εμείς να συμβούν. Όμως δεν είναι πάντα έτσι. Ούτε τις περισσότερες φορές δεν είναι έτσι. Θα ήταν όμορφο να δοκιμάσεις να διαχωρίσεις το είναι σου από τις πράξεις σου και την ροή της ζωής σου. Καλό θα ήταν για μια φορά να ασχοληθείς αποκλειστικά με τα συναισθήματά σου και η ζωή αποκλειστικά με την πορεία σου. Τα πιο όμορφα πράγματα έτυχαν. Το ότι μπορεί κάποιο κράτος να επαναφέρει στα πάτρια εδάφη τους μετανάστες και τους ξεριζωμένους, δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πάψει να νιώθουν έτσι. Αυτοί όπου και να πάνε πλέον, μπορεί να νιώθουν για πάντα ξεριζωμένοι. Γιατί αν τύχει κάτι τέτοιο μία φορά, μπορεί πάντα να συμβαίνει.

Ζούμε στην εποχή του Αντίλαλου και καλό θα ήταν να πάψεις να φωνάζεις για να ακουστείς. Μέσα στην επανάληψη φθείρεται το νόημα και η βαρύτητα των όσων λες. Πες μία αλήθεια σου και μετά μείνε στην παύση. Εκεί θα ακουστούν όλα. Εκεί θα πάρεις τις όποιες απαντήσεις είναι να πάρεις. Αντικατέστησε τον ήχο με την σιωπή και την ευθύτητα του στόματός σου με καμπύλες. Είτε χαμόγελου, είτε λύπης. Μα να είναι οι αληθινές. Μην μένεις ουδέτερος. Πρωτίστως απέναντι σε εσένα τον ίδιο. Δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο. Να θυμάσαι ότι η ζωή μπορεί να είναι ταχύτερη από εσένα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχετε την ίδια κατάληξη, ούτε καν τον ίδιο προορισμό.