ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Για ακόμη μία φορά έρχονται γιορτές. Για πολλούς από εμάς, τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη περίοδος της χρονιάς. Όλα τριγύρω είναι φωτεινά και υπάρχει μία αίσθηση ότι όλοι γινόμαστε και πάλι για λίγο παιδιά.  Νιώθεις πως έχεις το δικαίωμα να σπάσεις τους κανόνες και τα κουτάκια της καθημερινότητας που εγκλωβίζουν την ψυχή σου. Βρίσκεσαι σε πόλεμο όλο τον χρόνο και τώρα έρχεται η περίοδος της ανακωχής. Ανακωχή με τις υποχρεώσεις, ανακωχή με όσους θεωρείς εχθρούς σου, ανακωχή με τον ίδιο σου τον εαυτό. Για σένα όμως κατά βάθος δεν είναι απλά λίγη ξεκούραση, μία στάση στον στίβο της ζωής. Για εσένα είναι μια ευκαιρία να πάρεις λίγο από το αίμα σου πίσω. Να αιφνιδιάσεις τον αντίπαλο και με ένα χτύπημα να αλλάξεις τις ισορροπίες του παιχνιδιού. Στην πραγματικότητα παλεύεις να αλλάξεις εσύ ο ίδιος εκείνες τις μέρες, ευελπιστώντας πως αυτές οι αλλαγές-επιλογές θα διαρκέσουν ολόκληρη την χρονιά. Μάντεψε...

Είναι ωραίο να προσπαθείς να αλλάξεις. Να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Όμως τις περισσότερες φορές δεν την πατάμε στις επιθυμίες, αλλά στην προσέγγισή μας ως προς αυτές. Όλοι βάζουν στόχους σκεπτόμενοι την πρώτη μέρα του νέου έτους. Μονάχα που εξ ορισμού, με τον τρόπο που υπάρχει το πλάνο μέσα στο κεφάλι μας, οι πρώτες μέρες της χρονιάς παραμένουν εκτός σχεδίου. Αυτό έχει πολύ απλά ως αποτέλεσμα να συνειδητοποιεί κανείς μόλις τελειώσει η γιορτινή περίοδος, ότι οι πρώτες 2 εβδομάδες του νέου έτους έχουν περάσει χωρίς καν να καταλάβει το πως. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κανείς να οραματίζεται τον εαυτό του σε μία κατάσταση ισορροπίας και όχι σε κατάσταση υπέρμετρης ευφορίας. Προφανώς αυτές τις μέρες ο καθένας χρωστάει στον εαυτό του λίγη ανεμελιά και το θείο δώρο της παρέας με φίλους και οικογένεια. Οφείλει όμως να είναι συνεπής και στον ίδιο του τον εαυτό και να ξεκλέψει έστω μισή ώρα για να κάνει κάτι για εκείνον, ούτως ώστε να μην νιώσει με το πέρας τον εορτών άδειος. Να έχει κάπου να ακουμπήσει. Να έχει λόγο να συνεχίσει χωρίς να περιμένει απλώς το επόμενο γλέντι και τίποτα άλλο.

Μία ακόμη έντονη αλλαγή που παρατηρείται την περίοδο αυτή είναι ότι γινόμαστε όλοι λίγο πιο εύσπλαχνοι. Γυρίζουμε το κεφάλι και παρατηρούμε ότι μέσα στο τόσο φως υπάρχει και αρκετό σκοτάδι. Και αυτό δεν είναι άλλο από τις ζωές των ανθρώπων που η μοίρα δεν τους φέρθηκε και με τον καλύτερο τρόπο. Ξαφνικά νιώθουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε κι εμείς είτε μέσα από το υστέρημά μας, είτε μέσα από κάποια άλλη ενέργεια. Είναι υπέροχο να μην μένει κάποιος ανεπηρέαστος και να νιώθει εύθραυστος από το τι συμβαίνει στους συνανθρώπους του.

Όμως είναι και πολύ πικρό να παρατηρείς ότι αυτό διαρκεί για συγκεκριμένες μέρες τον χρόνο. Λες και μετά δεν υπάρχει όλος αυτός ο πόνος. Λες και πρέπει να υπάρχει όλος αυτός ο πόνος για θέμα ισορροπίας. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι αφού τα Χριστούγεννα σηματοδοτούν μία έναρξη, μία Γέννηση, καλό θα ήταν να γεννηθούμε κι εμείς ξανά. Να βαπτιστούμε στα νερά της απλότητας και της αθωότητας. Να έχουμε ηλικία μηδέν. Και κάθε μέρα να γινόμαστε πιο νέοι. Να είμαστε κάθε μέρα αλληλέγγυοι είτε προς γνωστά είτε προς άγνωστα σε εμάς πρόσωπα. Να αγαπάμε όπως αγαπάμε τις ημέρες των Χριστουγέννων. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, τότε κι εγώ με την σειρά μου δεν μπορώ να δω την περίοδο των Χριστουγέννων ως τίποτα άλλο πέρα από ένα σύνολο ημερών που είναι στολισμένες με περίσσιο ψεύτικο φως.