ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Ξεχνιέμαι, χαζεύω, αφήνομαι. Και άλλα τόσα ρήματα... Κανένα δεν παράγεται μέσα από το άλλο. Είναι αυτόνομο το καθένα. Μονάχα συναντιούνται στον δικό μου τόπο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο και όλα μαζί φανερώνουν το πως βιώνω τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν τον παίρνω στα σοβαρά και ούτε την ίδια μου την ζωή. Νοιάζομαι, αλλά δεν γίνομαι υπερπροστατευτικός απέναντι στα θέλω και τις επιθυμίες μου. Είμαι παρών να τους δώσω ό,τι μπορώ. Ποτέ όμως κάτι παραπάνω, καμία υπερβολή. Φροντίζω το είναι μου περισσότερο από τα θέλω μου. Αν αναλογιστεί κανείς το πόσο σύνθετη έχει γίνει η ζωή μας, τότε θα καταλάβει πως έχει απομείνει ελάχιστος χώρος να απλωθεί η προσωπικότητά μας. Φροντίζουμε με μεγαλύτερη επιμέλεια για αυτά που αγοράζονται από αυτά που αποκτώνται. Όλοι παλεύουν για ένα πιο άνετο κρεβάτι, αλλά πόσοι παλεύουν για έναν καλύτερο ύπνο; Άραγε εσένα σε ποιο μέρος σε βρήκε ο καλύτερος ύπνος που έκανες ποτέ; Υποθέτω σε κάποιο μέρος που οι συνθήκες δεν ήταν και οι καλύτερες. Δίπλα στο κύμα ίσως;

Είναι φορές που ο άνθρωπος πάει κόντρα τόσο στην φύση, όσο και στην φύση του. Λες και θέλουμε να τα κάνουμε ανάποδα. Να παιδευόμαστε χωρίς λόγο. Και γινόμαστε αμέσως καχύποπτοι μόλις ακούσουμε για κάποιον που πετυχαίνει δίχως πολλά πολλά. Αλλά το παρα φύσιν στην ιστορία είμαστε οι τριγύρω που δεν πιστεύομε αυτό που εμείς οι ίδιοι βλέπουμε. Και πάνω από όλα, αυτό που εμείς οι ίδιοι έχουμε ζήσει. Γιατί αν κάνεις μία περιπλάνηση στην μέχρι τώρα ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτά που πόθησες ήρθαν όταν εκείνα ήθελαν και όταν εσύ ήσουν πραγματικά έτοιμος να τα αποδεχτείς. Περιπλανιέμαι στην ζωή σημαίνει ότι αποδέχομαι την πρόσκλησή της και την περπατάω. Και όταν λέω ότι χαζεύω, μάλλον εννοώ ότι απλά κάθομαι σε μια γωνιά και θαυμάζω το μεγαλείο της. Είμαι ανοιχτός και τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται. Και γίνονται ξανά. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αν εστιάσω κάπου με την έννοια της εμμονής, τότε αρρωσταίνω. Σταματάω να είμαι εγώ και γίνομαι μόνο μία πτυχή μου. Τόσο παρα φύσιν...

Δεν καίγομαι να γίνω φως. Πιο πολύ με ενδιαφέρει να παίξω με το φως και τις δυνατότητές του. Και αν ασχοληθώ τόσο πολύ μαζί του γιατί το νοιάζομαι και όχι γιατί προσπαθώ να εκμαιεύσω κέρδος από αυτό, τότε πού ξέρεις, ίσως να γίνω ένα μαζί του. Είναι σαν μία σχέση. Του δίνεσαι και σου δίνεται. Όσα είναι να μείνουν γίνονται αβίαστα. Κανείς δεν μπόρεσε στην πραγματικότητα να αναγκάσει κάποιον να κάνει κάτι. Το πρόβλημα τελικά δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε αρκετά, αλλά ότι δεν εμπιστευόμαστε αρκετά...