ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

'Οταν ήμουν μικρή, πούλησα την ψυχή μου στο......ραδιόφωνο...

κι όταν τα άλλα παιδάκια έπαιζαν κουζινικά, σχολείο, κρυφτό και μήλα...

εγώ παρίστανα πως κάνω τη δική μου ραδιοφωνική εκπομπή...

Ονειρευόμουν πως παίζω τραγούδια που είχαν συνθέσει μάγγισες

σκεφτόμουν, δεν μπορεί...αυτά θα τον αλλάξουν τούτο τον κόσμο...

Δεν ήμουν ποτέ καλή στο μάθημα της ιστορίας, από το δημοτικό ως το λύκειο 9 στη βαθμολογία...

Χμ, να κάτι που κράτησα σταθερό στη ζωή μου επί χρόνια......

Σε αυτό που ήμουν όμως πολύ καλή ήταν στην ιστορία των τραγουδιών...

έφτανε μόνο μια φορά να μου πεις ή να διαβάσω για το καθένα, ώστε να τα αποστηθίσω...παντοτινά!

Πρώτο μέρος

Ο Bob Dylan στο ''Hurricane'', το 1975, αφηγείται την ιστορία του Rubin Hurricune Carter (μποξέρ)

που καταδικάστηκε άδικα και πέρασε είκοσι χρόνια της ζωής του στη φυλακή με την κατηγορία ότι σκότωσε τρεις ανθρώπους σε ένα μπαρ του New Jersey το 1966. Το μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο ήταν το χρώμα του δέρματός του. Μετά από είκοσι χρόνια φυλάκισης και πολλούς αγώνες της Διεθνής Αμνηστίας, με άλλες οργανώσεις για την διαφύλαξη των δικαιωμάτων του ατόμου, αποφυλακίστηκε και έγινε σύμβολο όλων αυτών που μάχονται υπέρ των άδικα φυλακισμένων, κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Ο Dylan είχε επισκεφθεί τον Carter στη φυλακή και αμέσως μετά έγραψε τους στίχους του κομματιού.

'' Here comes the story of the Hurricane...''

Δέντρα στα κλαδιά των οποίων αντί για καρποί κρέμονται σώματα ανθρώπων...

Η ιστορία του ''Strange Fruit'', το 1939, είναι ανατριχιαστική και δεν μπορούμε ειλικρινά να φανταστούμε καλύτερη φωνή να το ερμηνεύει από αυτή της μονάκριβης Billy Holiday.

Τη δεκαετία του '30 στον αμερικάνικο νότο κυριαρχούσαν συμμορίες λευκών ρατσιστών που σκότωναν κατά πλειοψηφία έγχρωμους. Η εικόνα δύο νεκρών κακοποιημένων ανθρώπων στην Ιντιάνα, τους οποίους είχαν κρεμάσει σε δέντρα, σόκαραν τον δάσκαλο Αbel Meeropol ο οποίος έγραψε το ποίημα με αρχικό τίτλο ''Bitter Fruit''. Ο ίδιος έγραψε και τη μουσική του. Ένα βράδυ πήγε σε club στο νότιο Μανχάταν και ζήτησε στην σπουδαία ερμηνεύτρια να το συμπεριλάβει στην παράστασή της. Εκείνη δέχτηκε και έγινε η πρώτη έγχρωμη τραγουδίστρια που ερμήνευσε τραγούδι με πολιτικό στίχο.

Τα ραδιόφωνα το έπαιζαν σπάνια, με την εξέλιξη όμως των κινημάτων για τα κοινωνικά δικαιώματα, το τραγούδι αποτέλεσε σύμβολο ενάντια στο ρατσισμό!

O John Lennon τραγουδά για έναν κόσμο που φαντάζει ουτοπικός. Χωρίς θρησκείες, χωρίς συμβάσεις... Το ''Imagine'', το 1971, σίγουρα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι μια ωδή στον ιδεαλισμό... Οι στίχοι του κάνουν έκκληση στον ακροατή να ονειρευτεί τον κόσμο εν ειρήνη, χωρίς τα εμπόδια των συνόρων. Το κομμάτι κατατάσσεται στο no 3 της λίστας καταλόγου με τα 500 σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών.

Το απόλυτο αριστούργημα του Lennon ταυτίστηκε με την αντιπολεμική ιδέα, ενέπνευσε και άγγιξε τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο!

Το 1977, οι Sex Pistols τραγουδούν το ''God save the Queen'', κατά της βασίλισσας και γενικότερα του βασιλικού καθεστώτος. Αποτελεί ύμνο για την Βρετανική Punk μουσική και ξεκίνησε κίνημα κυρίως από νέους, που είχαν αγανακτήσει από την εξουσία της βασίλισσας. Για την ακρίβεια, το τραγούδι αυτό απαγορεύεται να παρουσιαστεί live στην Αγγλία...

''God save the Queen, the fascist regime...God save the Queen, she ain' t no human being....''

Ανοίγοντας τα μάτια μου, φτάνω πολύ κοντά στο σήμερα, το 2013, όταν ο Ιρλανδός μουσικός Hozier τραγούδησε το ''Take me to Church''. Ίσως το καλύτερο τραγούδι κατά του ρατσισμού, στο σύνολο του. Το κομμάτι – video μας παρουσιάζει με ακραίο και φρικτό τρόπο τις ομοφοβικές πράξεις μιας ομάδας ατόμων απέναντι σε ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων. Το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή το βιασμό ομοφυλόφιλου στη Ρωσία. Επισημαίνει αρκετές κακές πτυχές των ανθρώπων ενώ κάνει σαφή επίθεση εναντίον της εκκλησίας με τον Hozier να μελωδεί στον βωμό της υποκρισίας της...

Όταν η μουσική μεταφέρει βαθιά κοινωνικά μηνύματα...

κι όταν οι καλλιτέχνες τραγουδούν με σκοπό να προβληματίσουν...

τότε αλήθεια, τους αγαπώ ακόμη περισσότερο...!

Διαπίστωσα μόλις, πως το χέρι μου ακολουθεί τις ίδιες γραμμές για να αποτυπώσει το Σύμβολο του Απείρου, καθώς και το κλειδί του Σολ...

...γιατί η μουσική είναι κάτι που ευτυχώς....δεν τελειώνει ποτέ.............................

................

...συνεχίζεται...

...........................

Στον παράδεισο θα ακούω...

(ήταν τα τελευταία λόγια του Ludwig van Beethoven...)