EDITORIAL

Στην πολιτική ιστορία της χώρας, ελάχιστες φράσεις διαστρεβλώθηκαν τόσο βάναυσα όσο το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου. Μια φράση που αποσπάστηκε ύπουλα από το πλήρες της νόημα και χρησιμοποιήθηκε για να τον λοιδορήσει ένα πολιτικό σύστημα που δεν ήθελε να αλλάξει.

Η πλήρης τοποθέτησή του, όπως ειπώθηκε το 2009, ήταν:
«Λεφτά υπάρχουν, αν τα διεκδικήσουμε, αν χτυπήσουμε τη σπατάλη, αν χτυπήσουμε τη διαφθορά, αν αλλάξουμε το κράτος.»

Καμία σχέση, λοιπόν, με το δήθεν ανεύθυνο μοίρασμα υποσχέσεων που του καταλόγισαν. Ο Παπανδρέου μιλούσε για μια ανατροπή του τρόπου διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, για διαφάνεια, εξορθολογισμό και νοικοκύρεμα.

Τότε όμως, η ελληνική κοινωνία –εγκλωβισμένη σε δεκαετίες πελατειακών σχέσεων και πολιτικού λαϊκισμού– δεν ήθελε να ακούσει για μεταρρυθμίσεις. Ήταν πιο εύκολο να γελοιοποιηθεί ο αγγελιοφόρος παρά να αντικρίσουμε το πρόβλημα.

Κι όμως, σήμερα, η πραγματικότητα εκδικείται.
Η ελληνική οικονομία όχι μόνο στέκεται στα πόδια της, αλλά εμφανίζει υπερπλεόνασμα σε σχέση με τους δημοσιονομικούς στόχους, αποτέλεσμα ακριβώς αυτής της σκληρής πολιτικής νοικοκυρέματος που τότε χλευάστηκε. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια, οι επενδύσεις, η προσπάθεια μείωσης της σπατάλης και η δημιουργία αποθεματικών, δεν ήρθαν από κάποιο μαγικό ραβδί — ήρθαν γιατί "λεφτά υπήρχαν", εφόσον κάποιος είχε το θάρρος να τα αναζητήσει και να τα διαχειριστεί σωστά.

Το αν αυτή η υπεραπόδοση της εθνικής οικονομίας βέβαια, φτάνει στην τσέπη και βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα πολίτη, είναι μια άλλη συζήτηση, πιο περίπλοκη…

Πάντως το σίγουρο είναι πως σήμερα, όσοι λοιδορούσαν, αντιγράφουν την ουσία εκείνης της πολιτικής. Με άλλα λόγια, ο Γιώργος Παπανδρέου δικαιώνεται όχι από κάποια επικοινωνιακή προσπάθεια, αλλά από την ίδια την πορεία της χώρας και της οικονομίας.

Ίσως ήρθε η ώρα να το πούμε καθαρά και δημόσια: ο Παπανδρέου είχε δίκιο.
Και το μεγαλύτερο λάθος της κοινωνίας μας ήταν ότι, αντί να τον ακούσουμε, διαλέξαμε να τον χλευάσουμε.