EDITORIAL

Μια απορία στριφογυρνάει στο μυαλό μου εδώ και μέρες….. 

Ποιος ή ποιοι ήταν αυτοί που σκέφτηκαν να δώσουν το όνομα ΕΛΠΙΣ στην κακοκαιρία που πλήττει τη χώρα μας. Ελπίδα είναι η πίστη, η θέληση και ο τρόπος που έχει κάποιος ώστε να πετύχει τους στόχους του κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες.

Προφανώς αυτό θα σκέφτηκαν, ίσως και γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Όλα ήταν πανέτοιμα! Ιδιαίτερα ο κρατικός μηχανισμός….αυτό που δεν μας είπαν όμως είναι ότι βασίστηκαν και στη ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς, όπως άλλωστε κάνουν το τελευταίο διάστημα. Το θεώρησαν δεδομένο ότι το έχουμε εμπεδώσει πλέον. Και η Αττική πνίγηκε στο χιόνι, όπως πνίγηκε και στις βροχές. Ευχόμαστε την επόμενη φορά που θα χιονίσει, ο κρατικός μηχανισμός να είναι πανέτοιμος και να δείξει την πρέπουσα ατομική ευθύνη.

Και ενώ από τη μια έβλεπες εικόνες αποτροπιασμού με τον εγκλωβισμό εκατοντάδων συμπολιτών μας, από την άλλη σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, μικροί μεγάλοι ξεχύθηκαν ώστε να απολαύσουν το χιόνι, να παίξουν χιονοπόλεμο, να φτιάξουν χιονάνθρωπους, να βγάλουν φωτογραφίες, να γεμίσουν αναμνήσεις και όμορφες στιγμές. Ήταν η στιγμή που επιτέλους κανείς δεν μπορούσε να τους περιορίσει με τα μέτρα κατά του covid, να τους ζητήσει πιστοποιητικό ή να φορέσουν μάσκες. 

Γέμισαν οι δρόμοι παιδικές φωνούλες και γέλια αψηφώντας το τσουχτερό κρύο και τη χιονόπτωση. Τα πάντα ντύθηκαν στα λευκά, ακόμα και εμείς οι ίδιοι με το χιόνι που έπεφτε πάνω μας και με ένα χαμόγελο στα χείλη, παγωμένο αλλά όμορφο. 

Πολλές οι φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με όμορφες χιονισμένες εικόνες και οι αναγνώστες μας θέλησαν να τις μοιραστούν μαζί μας. Τους ευχαριστούμε θερμά!