ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εγγονή του Δημήτρη Κανελλόπουλου, αδερφή της Δήμητρας και ξαδέρφη της Μαρίας, η Ελίνα Παύλου, μεγαλωμένη σε μια οικογένεια πρωταθλητών, έδωσε τον δικό της προσωπικό αγώνα στα μαθητικά και φοιτητικά της χρόνια. Απόφοιτη ψυχολογίας του Cardiff Metropolitan University , συνέχισε τις σπουδές της στην Ελλάδα ως βοηθός εργοθεραπείας στο Δ.ΙΕΚ Ελληνικού-Αργυρούπολης και κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα, προσφέροντας σε άτομα που την έχουν πραγματικά ανάγκη…

Καλησπέρα Ελίνα, ας ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για να σε γνωρίσουν όλοι, περιγράφοντας τον εαυτό σου ως παιδί και μαθήτρια.

Σαν παιδί και κατ΄ επέκταση σαν μαθήτρια θα μπορούσα να πω πώς ήμουν αρκετά ήρεμη, ήσυχη, και περνούσα κάπως απαρατήρητη, μου άρεσε να μένω και να περνάω χρόνο μόνη μου. Γενικά, μπορώ να πω πως σαν μαθήτρια χρειαζόμουν λίγο περισσότερο χρόνο από τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης μου για να κατανοήσω το μάθημα και τις νέες πληροφορίες που μας έδιναν. Πιο συγκεκριμένα, θυμάμαι, δυσκολευόμουν αρκετά να καταλάβω μαθηματικές έννοιες, μπέρδευα αρκετά τους αριθμούς. Μεγαλώνοντας που τα πράγματα έγιναν λίγο πιο δύσκολα με τις πράξεις, δυσκολευόμουν και μπέρδευα αρκετά τα γράμματα που υπήρχαν μέσα στις πράξεις. Ευτυχώς όμως είχα μια πολύ καλή καθηγήτρια η οποία με βοήθησε αρκετά, με ώθησε ώστε να γίνω καλύτερη και να συμπαθήσω κάπως περισσότερο τις θετικές επιστήμες που μέχρι τότε δεν ήθελα ούτε να βλέπω.

Σήμερα, πώς είσαι ως ενήλικη και μεταπτυχιακή φοιτήτρια;

Έχοντας πλέον ήδη μια εμπειρία από το προπτυχιακό, ήμουν αρκετά πιο προετοιμασμένη και οργανωμένη, ήξερα περίπου τι με περιμένει και ήξερα περίπου πως να κινηθώ. Η μόνη διαφορά ήταν πως αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το ελληνικό πανεπιστήμιο (μέχρι πρότινος η μόνη εμπειρία που είχα ήταν στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία) και μέχρι να προσαρμοστώ κάπως δυσκολεύτηκα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών πρόσεχα ώστε να μην έχω κενά, και διάβαζα όσο πιο καλά μπορούσα, ειδικά όταν αφορούσε την εξεταστική. Στη σχολή που ήμουν βέβαια γράφαμε τέσσερις φορές τον χρόνο οπότε δεν υπήρχε περιθώριο στο να αφήσω κάποιο κενό στα μαθήματα και με βοήθησε αρκετά το γεγονός πως εξεταζόμουν προφορικά με αποτέλεσμα να είμαι πιο ήρεμη και πιο αποδοτική. Είχα αρκετά καλούς καθηγητές καθ’ όλη τη διάρκεια των δυο αυτών χρόνων που μας βοηθούσαν αρκετά και μας έδιναν αρκετό υλικό και ήμασταν προετοιμασμένοι.

Θα ήθελα τώρα να μας πεις, ως άτομο με μαθησιακές δυσκολίες, αν δέχτηκες εκφοβισμό ή άσχημη συμπεριφορά από καθηγητές ή συμμαθητές σου.

  Κατά τη διάρκεια των δώδεκα αυτών χρόνων του σχολείου δε δέχθηκα κάποια άσχημη ή αρνητική συμπεριφορά από τους συμμαθητές μου, μπορώ να πω πως ήταν το ακριβώς αντίθετο, ειδικά από τους φίλους μου που πάντα με στήριζαν, ήταν δίπλα μου και αν κάπου δυσκολευόμουν με βοηθούσαν και μου εξηγούσαν τις ασκήσεις. Το μόνο που παρατήρησα ήταν, κατά κύριο λόγο, από τη πλευρά των καθηγητών πως η συμπεριφορά τους απέναντι στα παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποιου είδους μαθησιακή δυσκολία, ήταν λίγο διαφορετική διότι μας έβλεπαν με λύπηση, σα να είμαστε κατά κάποιο τρόπο κακόμοιρα και σα να ήμασταν ένα βάρος γι’ αυτούς που δεν αφιέρωναν τον απαραίτητο χρόνο ώστε να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε το μάθημα. Βέβαια, ίσως φταίει και το γεγονός ότι ήμασταν 25 παιδιά μέσα στη τάξη, και ότι έπρεπε να βγει μια ατελείωτη ύλη αλλά και πάλι αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η συμπεριφορά που δέχονται τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή αναπτυξιακές διαταραχές είναι κάπως διαφορετική. Υποθέτω πως η πλειοψηφία των καθηγητών, κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, δεν είχαν την υπομονή, δεν είχαν τη κατάλληλη κατάρτιση ή δεν ήθελαν να μας βοηθήσουν, αλλά ελπίζω πως η νέα γενιά που είναι πιο ενημερωμένη, έχει περισσότερα μέσα, έχει περισσότερες γνώσεις να είναι σε θέση να ακούσει, να βοηθήσει, και να εξελίξει τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά. 

Γνωρίζω πως ήθελες να ασχοληθείς με την αθλητική ψυχολογία, μεγαλωμένη σε μια αθλητική οικογένεια. Τι ήταν τελικά αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με την εργοθεραπεία;

Η αθλητική ψυχολογία είναι κάτι που ακόμα θέλω πολύ να κάνω και μου αρέσει πολύ και λόγω προσωπικής ενασχόλησης με τον αθλητισμό για πολλά χρόνια, αλλά και λόγω της οικογένειάς μου, η οποία ασχολείται έντονα με το χώρο του αθλητισμού και πιο συγκεκριμένα με το χώρο του τένις. 

   Αυτό που με ώθησε προς την εργοθεραπεία είναι μάλλον το γεγονός πως γενικά οι άνθρωποι οι οποίοι  αντιμετωπίζουν κάποια μαθησιακή ή αναπτυξιακή διαταραχή έχουν τη τάση να κάνουν επαγγέλματα ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος, που επικεντρώνονται στη προσφορά προς τους άλλους είτε αυτό είναι με παιδιά ή ηλικιωμένους είτε με άτομα με εξαρτήσεις, και αυτό συμβαίνει γιατί θέλουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω από αυτό που οι ίδιοι δεν είχαν μεγαλώνοντας. Στοχεύουν προς τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, παίρνουν χαρά από τα μικρά κατορθώματα των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να δημιουργείται το αίσθημα της ικανοποίησης και πως κάτι κάναμε καλά. 

Για εμένα που σε γνωρίζω από παιδί, είσαι μια πρωταθλήτρια ζωής γιατί έχεις καταφέρει πολλά. Για εσένα ποια χαρακτηριστικά και ποιους στόχους πρέπει να έχει ένας πρωταθλητής;

   Είναι σίγουρα πολύ σημαντικό να υπάρχει πολύ υπομονή και θέληση ώστε να είναι σε θέση το άτομο να ολοκληρώσει τους στόχους του, και να είναι αποδοτικό. Επίσης, είναι πολύ βασικό να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να δημιουργούν μια γερή βάση, ένα θετικό περιβάλλον για το άτομο και να το ωθούν ώστε να είναι αποδοτικό, να το στηρίζουν στις δυσκολίες, αλλά πάνω απ’ όλα να το αγαπούν και να το στηρίζουν στις επιτυχίες και ακόμα περισσότερο στις αποτυχίες.

Κλείνοντας θα ήθελα να σε ευχαριστήσω, να σου επισημάνω πόσο περήφανη νιώθω για την πορεία σου μέχρι σήμερα και να σου ζητήσω να μας πεις πώς ονειρεύεσαι την Ελίνα σε 20 χρόνια…

   Σε 20 χρόνια θα ήθελα σίγουρα να έχω πετύχει στη δουλειά μου, θα ήθελα να έχω βοηθήσει όσα πιο πολλά παιδιά μπορώ, να καταφέρω να έχω κάνει τουλάχιστον άλλα δύο μεταπτυχιακά. Επιπλέον, εύχομαι και ευελπιστώ να καταφέρω να  δουλέψω στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία, επειδή ο χώρος της ψυχικής υγείας και τον παραϊατρικών επαγγελμάτων εκεί είναι καλά οργανωμένος και υπάρχει αρκετά καλή υποδομή σε σχέση με την Ελλάδα. 

Η τελευταία σου απάντηση με στενοχωρεί καθώς βλέπω ολοένα και περισσότερα παιδιά να φεύγουν στο εξωτερικό, όμως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γιατί γνωρίζω πως αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και σπούδασαν στην Ελλάδα. Μάλιστα, το καλύτερο σενάριο θα ήταν να μπορούσαμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε να αναδειχθεί η Ελλάδα μας στο χώρο της εκπαίδευσης και της ψυχικής υγείας. Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ελίνα και σου εύχομαι να κάνεις όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα γιατί το αξίζεις!