Ο παραλογισμός της σύγκρισης

Ο παραλογισμός της σύγκρισης

Ένα από τα συνηθέστερα παράπονα που κάνουν τα παιδιά, είναι ότι οι γονείς τους τα συγκρίνουν πάντα με άλλα, ‘’καλύτερα’’ παιδιά, ή ακόμα και με τα αδέλφια τους. Χαρακτηριστικός δε, είναι ο παρακάτω διάλογος:

Γονέας: Μα καλά, τι βαθμός είναι αυτός; Ο Κωστάκης γιατί  έβγαλε περισσότερο, είναι πιο έξυπνος;

Παιδί: Ναι ο Κωστάκης είναι σε όλα καλύτερος για εσένα, αλλά έχει γονείς δασκάλους. Η Δήμητρα έχει χαμηλότερο βαθμό!

Γονέας: Δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι κάνεις εσύ!

Και μετά από τον παράλογο –θα χαρακτηρίσω-αυτόν διάλογο, βλέπει κανείς ένα παιδί να κοιτά με απορία, μη μπορώντας να επεξεργαστεί τη λογική της συζήτησης, που αν οι σκέψεις του φαίνονταν σε ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του, θα ήταν γεμάτο ερωτηματικά και φράσεις τύπου <Τι έγινε τώρα;>

Η διαδικασία της σύγκρισης, δημιουργεί στο παιδί άγχος, άρνηση για κάθε προσπάθεια και το αίσθημα ανικανότητας αφού θεωρεί πως δε φτάνει τις προσδοκίες των άλλων.

Τι κι αν βγάλει χαμηλούς βαθμούς; Θα το βοηθήσουμε. Τι κι αν δε γράφει όσο άξιζε το διάβασμά του; Θα του παρέχουμε ό, τι χρειάζεται. Είναι ξεχωριστό ούτως ή άλλως. Δεν κρίνεται όλη του η ύπαρξη από ένα βαθμό!

Κάποτε ένας μαθητής μου, μου είχε πει πάνω στα νεύρα του «Δηλαδή αν παίρνω 20 και είμαι κακοποιό στοιχείο στο σχολείο, δεν πειράζει. Φτάνει που θα έχω ξεπεράσει τον Κωστάκη!»

Η εριστική και γεμάτη αλήθεια αυτή φράση, περιγράφει πόσο εσφαλμένη είναι η προσέγγισή μας. Είναι ώρα να σταματήσουμε να φορτώνουμε τις προσδοκίες μας στα παιδιά γεμίζοντάς τα ανασφάλεια και ενοχές. Να τους μεταλαμπαδεύσουμε ότι η βαθμοθηρία δεν είναι ζητούμενο, αλλά η προσπάθεια και ο σεβασμός. Αυτό θεωρώ εγώ παιδεία . Να κάνεις ό τι καλύτερο μπορείς, με ήθος και αξιοπρέπεια. Αυτό είναι το 20 της ζωής. Κάθε παιδί είναι μοναδικό, με δικούς του κώδικες και μηχανισμούς.

Άλλωστε…ούτε στους μεγάλους αρέσει η σύγκριση, έτσι δεν είναι;